Onze journaliste Hanne De Belie volgde e Stephanie tijdens haar zware strijd

Een lieve, warme vrouw. Een topmama. Die zoveel liefde voor haar twee jongens voelde, maar niet de mama kon zijn die ze wilde. Dat was Stephanie.

Eind september zag ik haar voor de laatste keer. Ze zag er goed uit. Mager. Een beetje moe. Maar ze straalde. Haar ogen fonkelden, wanneer ze vertelde over haar tweeling. Ze wist dat ze nooit de mama zou zijn die ze wilde. Dat ze nooit zou kunnen ravotten met haar jongens, of achter hen aan zou kunnen hollen. Dat liet haar lichaam niet toe. Ze wist dat haar ziekte chronisch was. Dat ze ermee moest leren leven. Leven.

Dat ze haar twee jongens nooit groot zou zien worden, dat was geen optie. Ze wilde zich niet gewonnen geven. Dat ze ziek was, aanvaardde ze. Maar haar ziekte mocht niet winnen.

Haar ogen fonkelden wanneer ze vertelde over Thomas. Over hun droomtrouw afgelopen zomer. Fier liet ze de video zien, van haar mooiste dag. Hun mooiste dag. Een sprookje was het. Stephanie lacht als ze de beelden ziet. En dan is er de gelofte. Thomas die zegt hoe hij haar papa net voor zijn dood beloofd heeft om goed voor zijn meisje te zorgen. Stephanie huilt. Tranen rollen over haar wangen. Tranen, omdat het zo oneerlijk is. Maar ook: tranen van geluk. Omdat Thomas haar door en door steunt.

En dat is hij blijven doen. Tot aan het eind. Samen hebben ze gevochten. Maar het heeft niet mogen zijn. Hun eerste huwelijksverjaardag zullen ze nooit vieren. Stephanie zal haar jongens nooit groot zien worden. Nooit meer aan de schoolpoort opwachten. Nooit meer een kusje geven voor het slapengaan. Het is zo oneerlijk. Het leven is hard. Veel te hard. Slaap zacht, Stephanie.