Hamburger

Twee sympathieke mensen op gezegende leeftijd ruilden onlangs het dorp voor de stad. En dat gebeurt méér. Je hebt alles dichtbij: winkels, de apotheek, de ziekenkas, de eethuisjes, de markt en ga zo maar verder. Je moet niet meer sukkelen om die wagen uit de garage te manoeuvreren, je zit op een mooie flat met zicht op de stad en je moet haast geen trappen meer doen; je zou voor minder.

Ook zo met Willy en Jetje. Zij genieten van hun leven in de stad. Op een dag stelt Jetje voor om niet te koken - geen afwas dus - en even naar de McDonalds te gaan. Willy vindt dat een zeer goed idee. Hand in hand, als een verliefd koppeltje, gaan ze dus op weg naar dat hapje dat ze vroeger moesten missen. Jetje bestelt een hamburger met frietjes en een drankje. Heel zorgvuldig snijdt zij de hamburger precies doormidden en geeft een helft aan Willy. Vervolgens verdeelt zij de frietjes in twee gelijke hoopjes en legt ook een hoopje voor haar man neer.

Zij neemt een slokje van het drankje, hij neemt ook een slok van het drankje en ze zetten vervolgens het glas tussen hen in. Terwijl Jetje haar stukje hamburger opeet, worden zij gadegeslagen door de mensen aan de andere tafeltjes, die tegen elkaar zitten te fluisteren. Klaarblijkelijk denken zij: “Dat arme stel kan zich slechts een maaltijd voor hen beiden permitteren.” Als Jetje aan haar frietjes begint, komt er een jongeman naar hun tafeltje en biedt beleefd aan om nog een maaltijd voor het koppeltje te kopen. Jetje antwoordt dat alles oké is en dat zij gewend zijn alles te delen.

De mensen merken ook op dat Willy nog geen hap heeft genomen. Hij zit maar naar Jetje te kijken. Opnieuw komt de jongeman naar hun tafeltje en smeekt bijna om nog een maaltijd voor hen te kopen. “Neen, neen”, zegt Willy, “dank u, wij zijn gewend om alles te delen.”

Als Jetje klaar is en haar mond afveegt met het servetje, komt de jongeman weer naar Willy, die nog geen hap heeft gegeten, en vraagt: “Waarop zit u dan te wachten, mijnheer?”

“Op haar tanden...”