“De dader mag weten hoe erg we haar missen”

Lisette Meerten werd jaar geleden omgebracht door ontsnapte psychiatrische patiënt

NEEROETEREN - “Slachtoffer van dolleman overleden”, titelde onze krant op 13 februari 2016. Twee dagen eerder was een patiënt uit de psychiatrische afdeling van het Sint-Franciskusziekenhuis in HeusdenZolder gaan lopen. Hij drong binnen in een huis aan de Dennenweg, waar hij drie vrouwen te lijf ging met een houten paal. Lisette Meerten, een 54-jarige gehandicaptenassistente uit Kinrooi, overleefde het brutale geweld niet. Met de eerste trieste verjaardag in zicht willen Lisettes man en dochters hun verhaal kwijt. “Omdat Lisette niet voor altijd het anonieme slachtoffer uit de krantenkoppen mag blijven. De dader mag weten wat voor een warme en levenslustige vrouw ze was en hoe erg ze gemist wordt”, zegt Lisettes man Jaak.

Donderdag 11 september 2016. Een 45-jarige Houthalenaar heeft zich ‘s ochtends met psychische klachten aangemeld in het nabijgelegen Sint-Franciskusziekenhuis. Plots wordt hij agressief en baant hij zich met geweld een weg naar buiten. Hij loopt binnen in een woning aan de Dennenweg waar Lisette Meerten zoals elke voormiddag assistentie verleent aan een mindervalide vrouw en haar moeder. De dolgedraaide man richt een bloedbad aan met een houten paal die hij even voordien uit de grond gerukt heeft. Vooral Lisette is er ernstig aan toe. De dader kan gevat worden wanneer hij even later crasht met een gestolen auto. Later zal blijken dat hij veroordeeld was voor diefstal met braak en enkele maanden voordien vrijgelaten uit de gevangenis in afwachting van een enkelband. Momenteel wordt het psychiatrisch onderzoek afgerond, daarna kan het proces plaatsvinden.

“Ik was die dag thuis na een operatie aan mijn schouder”, zegt Lisettes man Jaak (56). “Om tien uur stond de politie voor de deur. Of ik Jaak Dirkx was? Er was iets ernstigs gebeurd op het werk van Lisette en we moesten zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. In een vergaderzaaltje kregen we te horen dat ze geopereerd was en nog leefde.”

Dokters

“Eerst had de politie gezegd dat ze messteken had gekregen, maar in het ziekenhuis bleek dat mama geslagen was met een houten paal”, vertelt dochter Kelly. “Bij de eerste slag is ze bewusteloos neergevallen. Daarna heeft ze nog vier slagen gekregen. De dokters lieten meteen uitschijnen dat het echt niet goed ging. De schade aan haar hoofd was zo ernstig dat er geen kans was op overleven. ’s Avonds zijn we naar huis gekomen, maar een uur later belde het ziekenhuis al dat we beter konden terugkomen omdat de toestand achteruitging. Iedereen van de familie is nog bij haar geweest. De dag nadien hebben de dokters haar hersendood verklaard. Ze hebben haar nog tot zaterdagmorgen in leven gehouden zodat haar organen nog konden worden afgestaan voor donatie. Toen was het voorbij.” Haar gezin wist dat Lisette haar organen wilde doneren. “Dat had ze verteld, zoals ze ook verteld had dat ze gecremeerd wilde worden”, zegt Jaak. “Ik vond het maar luguber, maar zij sprak vaak over die dingen. Ik denk dat het met haar werk te maken had en de dingen die ze daar zag.” Kelly: “Ze werkte vaak jarenlang bij dezelfde mensen. Als die dan aftakelden of stierven, had ze het daar heel moeilijk mee.” De begroeting werd een overrompeling. Bij het afscheid was alleen familie aanwezig. Kelly: “Helemaal zoals zij het wilde. . Met eigen teksten, foto’s en muziek. De kleinkinderen hadden met verf afdrukken van hun handjes op de kist gezet. We wisten zelfs dat ze witte lelies op haar kist wilde.”

Tweeling

Jaak: “Ken je het gevoel dat alles te goed is om waar te zijn? Alles zit zodanig mee dat je schrik hebt dat het niet kan blijven duren. Dat gevoel had ik voordat Lisette stierf. We hadden niets dan mooie vooruitzichten: Kelly was twintig weken zwanger van een tweeling. Lisette was zelf de helft van een tweeling en keek daar enorm naar uit. Haar dochter Femke ging trouwen in de zomer, de datum lag al vast. En de jongste dochter Lotte was net gaan samenwonen. Lisette had haar appartementje

nog niet eens gezien.”

Kelly: “We hadden een feestje gepland om het geslacht van de tweeling bekend te maken. Ik wist het al, mama nog niet. We wilden haar vragen om meter te zijn van een van de meisjes. Nu heb ik er spijt van dat we het haar niet meteen gezegd hebben.”

Jaak: “Als dat in een seconde allemaal wordt weggeveegd is dat heel moeilijk te vatten. Plots was ze er niet meer, zonder dat we nog een woord hadden kunnen wisselen. Dat die agressie totaal nutteloos was, maakt het alleen maar pijnlijker.”

Een jaar later blijft het vechten tegen onbegrip, woede en angst. Kelly is nog steeds bang. “In het begin was het zo erg dat ik mijn man vroeg om geen nachtpost te doen omdat ik niet alleen wilde blijven. Ik ben naar een psycholoog moeten gaan om dat te plaatsen. Je ziet het misschien niet, maarm ik ben vanbinnen heel kwaad over het onrecht. Dat merk je aan kleine dingen. Ik overreageer op het werk of tegen-

Plots was ze er niet meer, zonder dat we nog een woord hadden kunnen wisselen. Dat die agressie totaal nutteloos was, maakt het alleen maar pijnlijker

Jaak