Ik ben kandidaat
Ik weet niet hoe dat met u zit, geachte lezer, maar ik durf van mezelf zeggen dat ik heel gemakkelijk de zon in het water kan zien schijnen. Dat ik er geen enkel probleem mee heb dat mensen goed, heel goed, supergoed hun brood verdienen. Dat ik er geen enkel probleem mee heb dat die mensen hier en daar ook nog eens wat bijverdienen. Want dan denk ik: wie goed verdient, geeft ook goed uit. En dat is dan weer in het belang van andere mensen die al die dingen moeten maken die rijke mensen zo graag hebben, zoals te snelle auto’s, te grote buitenverblijven, te patserige juwelen en te decadente feestjes. Leven en laten leven, heet dat.
Maar van wat ik de laatste dagen allemaal moet lezen over Telenet, Nuhma, Eandis, Infrax, Publifin, Publipart en nog meer van die organisaties - die werken met geld van de mensen en dingen moeten doen in het belang van de mensen - word ik langzamerhand wel chagrijnig. Dit is niet meer normaal. Het zijn steeds opnieuw dezelfde namen die terugkeren als adviseur, beheerder, bestuurder, directeur en wat nog meer. Het zijn ook steeds opnieuw dezelfde namen die hiervoor meer dan behoorlijk vergoed worden. Is het dan echt zo dat enkel en alleen deze mensen bekwaam zijn? Dat niemand anders dat kan? Indien dat niet het geval zou zijn, dan wil ik bij deze laten weten dat ik kandidaat ben om hier te adviseren en daar in een raad van bestuur te zetelen. Mijn collega’s rondom mij zeggen dat ze ook kandidaat zijn. We zijn volledig bereid om hiervoor uitgebreid vergoed te worden. En indien het kan helpen, zijn we ook bereid om daar een of andere speciale vennootschap voor op te richten zodat we ook nog eens zo weinig mogelijk belastingen moeten betalen.
Zijn we het op flessen aan het trekken? Daar lijkt het op. Maar het antwoord is neen. Omdat dit de realiteit is. Het begint er zelfs op te lijken dat onze politici meer energie steken in hun bijbanen dan in hun eigenlijke job, wanneer we kijken naar de lege halfronden tijdens plenaire vergaderingen. Dit moet nu maar eens ophouden. De enige cumul die we nog willen gedogen, is die van een lokaal met een nationaal mandaat, mits financiële beperkingen. Kwestie van te voorkomen dat onze politici in Brussel helemaal wereldvreemd worden. Nu zijn ze dat wel. En krijgen ze zoveel geld dat ze niet eens meer merken wanneer ze te veel of te weinig betaald worden. Dan is het gemakkelijk maatregelen nemen die de mensen pitsen, maar waar ze zelf helemaal niets van voelen. En ze moeten meteen ophouden met te herhalen dat ze zich zullen schikken naar de nieuwe regels wanneer die er komen. Dat zijn doekjes voor het bloeden. Wat we willen, zijn nieuwe doorzichtige regels. Nu!
Onze politici moeten ophouden met te herhalen dat ze zich zullen schikken naar nieuwe deontologische regels. Dat is een doekje voor het bloeden. Wat we willen, is dat ze werk maken van die nieuwe strenge regels. Nu!