Ilse en Jan uit Hasselt verloren hun kindje vlak voor de bevalling, net als Sergio Herman en Ellemieke

“Onbeschrijfelijk” noemen topchef Sergio Herman en zijn vrouw Ellemieke het verlies van hun zoontje vlak voor de bevalling. Niemand die hen zo goed begrijpt als ouders die hetzelfde hebben meegemaakt. Zoals Ilse Serdons (42) en Jan Vermeersch (41) uit Hasselt. Zij verloren acht jaar geleden hun dochtertje Mila. “We gingen naar het ziekenhuis met het idee dat we een paar uur later een kindje zouden hebben. Maar we moesten een begrafenis regelen.” In de woonkamer van Jan en Ilse hangt een groot portret van hun dochters Luka (11) en Liv (7). Breed lachend. Daaronder staat een kader met een zwart-wit foto van een baby’tje. Het lijkt te slapen. Maar het kindje is dood. In juni is het acht jaar geleden dat Mila, vlak voor de bevalling, overleed. “Ik denk nog elke dag aan haar”, zucht Ilse. “Ik vraag me af hoe ze zou zijn. Het blijft een puzzelstukje dat ontbreekt. Het heeft mij veranderd. Vroeger lachte ik altijd, ik had daarbij een blij gevoel. Nu lach ik nog veel. Omdat het moet. Maar dat blije gevoel heb ik nog amper.”

Geen hartslag

Ilse was 39 weken zwanger toen haar weeën begonnen. “Ik was met een vriendin iets gaan drinken toen ik pijn kreeg. Omdat ik 39 weken zwanger was, dacht ik dat dat normaal was. Ik ben naar huis gegaan, waar ik weeën kreeg. Ik werd ongerust toen ik me realiseerde dat ik de baby sinds die ochtend al niet meer gevoeld had. Maar mijn mama stelde me gerust. Toen de weeën om de vijf minuten kwamen, zijn we toch naar het ziekenhuis gegaan. De vroedvrouw wilde de hartslag van de baby beluisteren, maar ze bleef maar zoeken. Ze probeerde me gerust te stellen. De gynaecoloog kwam erbij, ook hij zocht de hartslag. Maar hoorde niets.” Achteraf bleek dat tijdens het indalen de navelstreng van Mila even geklemd was geraakt. “Daardoor is ze overleden”, zegt Jan. “De navelstreng zat over haar schouder en tussen haar beentjes. Waarschijnlijk heeft hij maar even klem gezeten. Voor hetzelfde geld had ze het overleefd, maar had ze een heel zware handicap.”

Bevalling

Mila had het niet gehaald. En toen moest Ilse nog bevallen. “Ik ben van Luka, mijn dochter uit mijn vorige relatie, bevallen via een keizersnede. Nu moest ik gewoon bevallen”, zegt Ilse. “Ze hebben mij nog een epidurale verdoving gegeven, om te kalmeren. Het deed veel pijn, maar eigenlijk is de bevalling snel gegaan. Ik heb drie of vier keer moeten persen en ze was er.”

“De gynaecoloog zei meteen: ‘Zo spijtig, zo’n schoon kindje’. Eigenlijk zag je niets aan Mila”, zegt Jan. “We waren binnengegaan met het idee dat we een paar uur later een kindje zouden hebben. Maar in plaats van te vieren met cava en hapjes, moesten we een begrafenis regelen.”

“Er stond muziek op en de liedjes die toen speelden kan ik nu nog altijd niet horen”, zegt Ilse. “Je wereld staat stil. Ik lag in een kamer naast de verloskamer. Ik hoorde andere kindjes geboren worden. Dat sneed door merg en been. Ik had het ijskoud en rilde. Ik was in shock. Jan moest bij me komen liggen om me te kalmeren en te verwarmen.”

Geboortekaartje

Jan en Ilse hebben nog afscheid kunnen nemen van dochtertje Mila. “Voor de bevalling had ik gezegd dat ik haar niet wilde zien. Ik had schrik. Ze was dood”, zegt Ilse. “Maar de vroedvrouw zei dat het heel belangrijk was om haar toch nog vast te houden. Toen ik haar zag liggen, wilde ik dat ook. We hebben haar nog een tijdje bij ons gehad. Wat ik wel jammer vind, is dat we geen fotograaf hebben gevraagd. We hebben wel foto’s, maar weinig goede. Dat moment met haar was zo voorbij. We hebben de begrafenis wel tot in de puntjes geregeld. Dat was het enige wat we nog voor haar konden doen.”

Het enige tastbare dat ze nog hebben, zijn die paar foto’s. Een knuffeltje. Het pakje dat Mila even gedragen heeft. En een afdruk van haar handjes en voetjes. “We hebben een herinneringendoos met Milla’s spulletjes”, zegt Ilse. “Ik probeer er niet te veel naar te kijken. Ik ga ook niet zo vaak naar haar grafje. Omdat het te veel pijn doet.”