Fijn om gemist te worden
Ik maakte me stiekem zorgen over het stomen van de melk. Zou het nog lukken?
Voor de heropening - in alle vroegte, want je slaapt dan toch niet zo gerust - heb ik voor het eerst in zes weken weer een cappuccino gemaakt. Geslaagd, met hartje en al. Het zit blijkbaar in je lichamelijk geheugen. Gelukkig maar want ook nu heb ik weer last van concentratieproblemen als ik vermoeid ben, net als tijdens mijn kankerbehandeling. Dus naar het einde van de week ben je blij dat je lichaam nog weet hoe je bepaalde dingen moet doen. Vanaf de eerste dag zijn David en ik er vol enthousiasme ingevlogen. Het is geweldig om weer aan het werk te zijn. Gekleurde ballonnetjes aan de deur als vrolijk welkom. Lachende mensen die vertellen hoe blij ze zijn om bij ons weer hun koffietje te drinken. Hongerige magen die snakken naar dat favoriete broodje. Het doet een mens goed om dat te horen. Het is fijn om gemist te worden. Een teken dat je iets goed doet.
Mijn hoofd wil gewoon verder. Maar al snel blijkt dat mijn lichaam niet echt mee wil. Als ik de keuze had, was ik zoetjes aan begonnen.
Na vier dagen, 45 uren op de teller, voel je dat alles op is. De energiei die ik stilaan had opgebouwd tijdens de herstelperiode is vervlogen. Zaterdagavond lag ik om acht uur in bed, als een klein schoolkind waar niks meer mee aan te vangen is. Alles deed pijn en pijnstillers hielpen niet echt. Mijn doorzettingsvermogen is mijn sterkte maar ook mijn zwakte. Ik geef niet op, ik blijf doorgaan. De komende tijd ga ik proberen om wat meer rust in te bouwen. Maar werkdagen duren minstens acht uren. Misschien wat vaker kinderbedtijd inlassen.