De man die altijd en overal zijn hart liet spreken
ZONHOVEN
Wie in het woordenboek ‘onvoorwaardelijk’ opzoekt, zou in een bijzondere uitgave weleens de foto van Zonhovenaar Paul Maris kunnen tegenkomen. Als verzekeringsmakelaar en gemeenteraadslid stond hij altijd voor iedereen klaar en hielp hij waar hij kon, zonder daar ooit iets voor in ruil te verlangen. ‘Hij deed zichzelf tekort om anderen van dienst te kunnen zijn.’ Drie overlijdensberichten in de krant in twee dagen tijd, dan weet je dat de betrokken overledene geliefd is geweest. Je ziet de foto op de rouwadvertenties en je denkt: er is iets met deze man. Het is zijn sympathieke uitstraling, zijn uitnodigende blik, zijn milde glimlach. Die achtergrond, ook: helder groen, blauw bijna. Een bos in bloei, de natuur op volle kracht. Paul Maris was een natuurliefhebber, onderstreept zijn jongste zoon Werner, die de passie van zijn vader deelt. “We zijn vaak samen eropuit getrokken, we hadden allebei ons jachtdiploma. Mijn vader joeg het liefst op groot wild, dat hij soms mee naar huis nam en zelf slachtte. Maar papa was geen meedogenloze killer: voor hem ging het om de rust die hij ervoer door midden in de natuur te zijn. Hij filmde de dieren liever dan dat hij ze neerschoot – dan kon hij ze beter observeren.”
Blussen bij de buren
Paul Maris studeerde af als technisch ingenieur in de scheikunde. Hij werkte een tijdje als vertegenwoordiger voor een farmaceutische firma, maar toen op zijn 25ste zijn vader stierf, nam hij diens verzekeringskantoor in Zonhoven over – een job waarvoor hij uiteindelijk in de wieg bleek te zijn gelegd.
“Papa was in hart en nieren een lokale makelaar die vierentwintig uur per dag ten dienste stond van zijn klanten”, zegt Werner Maris. “Mensen met pech of schade konden altijd op hem rekenen. Hij was typisch zo’n man die als het in de buurt brandt, eerst bij de buren gaat helpen om daarna zijn eigen huis te blussen.” Dat Paul Maris dag en nacht klaarstond voor zijn klanten, is overigens letterlijk te nemen: vroeger werd hij ‘s nachts uit zijn bed gebeld als klanten stormschade hadden of in een auto-ongeval betrokken waren geraakt. “Ik herinner me die nachtelijke telefoons omdat hij eerst kantoor had bij ons thuis”, aldus Werner. “Later verhuisde hij de zaak naar een naburig pand en kwamen mijn broer Philippe en mijn zus Christine erbij. Zij zullen nu het kantoor voortzetten met dezelfde passie en gedrevenheid van papa.”
Pro-Deo
Werner Maris benadrukt het verschillende keren: zijn vader was on-voor-waar-de-lijk. “Papa stond mensen bij waar en wanneer hij maar kon, zonder dat hij daarvoor iets in ruil verlangde. Het deerde hem niet als zijn gebaar niet werd beantwoord. Hij voelde zich goed als hij kon helpen.” Ook voor zijn drie kinderen stond Paul Maris altijd klaar. “Als hij brood bakte, dan bakte hij voor ons mee. Met veel liefde ving hij zijn vier kleindochters op. Soms durfde ik hem niet te bellen met de vraag om iets voor mij te doen, omdat ik wist dat hij zichzelf tekort zou doen”, zegt Werner. “Hij was een ideale vader die ons met zachte hand heeft opgevoed. Nooit maakte hij zich kwaad of viel er een onvertogen woord. Zonder dat hij daar veel woorden aan vuilmaakte, leerde hij ons wat respect en rechtvaardigheid betekenen.” De dienstbaarheid van Paul Maris uitte zich eveneens in zijn lokale politieke mandaten. Hij was OCMW-raadslid en zesendertig jaar aan één stuk door is hij gemeenteraadslid geweest in Zonhoven, eerst voor de Volksunie, later voor OpenVLD. In die hoedanigheid nam Paul ook de rol op zich van vertegenwoordiger van het Zonhovense gemeentebestuur in de raad van bestuur van AeroKiewit.
“Twintig jaar lang heeft hij dat gedaan”, zegt voorzitter Frank Sterkmans. “Paul was erg begaan met het vliegveld. Hij vloog zelf niet, maar hij voelde zich wel thuis bij ons. Door zijn technische bagage en zijn belezenheid had hij een breed interesseveld waarin ook plaats was voor het oudste vliegveld van het land.” Sterkmans looft het oprechte en eerlijke karakter van Paul Maris. “Voor de vergaderingen van onze raad van bestuur worden geen zitpenningen betaald. Pauls pro-Deowerk voor ons heeft hem alleen maar geld en tijd gekost. Ik denk echt dat hij zijn werk bij ons graag deed. Vroeger zag je hem alleen maar op raden van bestuur, maar de laatste jaren kwam hij steeds vaker langs.”
Solitair
Paul Maris reisde graag. Elk jaar trok hij met zijn vrouw naar het Toscaanse dorpje Modanella. Ook zijn activiteiten als jager brachten hem op verschillende plekken in binnen- en buitenland. Voor de klopjacht trok hij met een groep jagers meestal naar de Ardennen. Maar het liefste ging hij alleen jagen in het Verenigd Koninkrijk, zijn place to be.
“Papa was vooral op zoek naar het solitaire”, zegt Werner Maris. “Hij genoot van de lokale fauna en flora.” Meestal reisde Paul Maris naar Lower Beeding, een dichtbebost gebied in West-Sussex en tevens een geliefde jagersplek. De laatste jaren plakte hij daar dan een vakantie aan vast met zijn echtgenote, kinderen en kleinkinderen.
Paul Maris overleed aan een hartaderbreuk. “Zijn dood kwam totaal onverwacht”, zegt Werner Maris. “Ons verdriet is groot, maar eigenlijk overheerst er fierheid. Het besef wat papa tijdens zijn leven heeft uitgedragen, maakt ons trots. Hij oordeelde nooit, probeerde altijd met de zaken om te gaan zoals ze waren. Dat papa stierf aan hartaderbreuk, is voor ons geen toeval: zijn hart was zo groot en hij liet het zo vaak spreken, dat het uiteindelijk wel moest begeven.”