“Abdullah was jonge koning”
Moeder breekt als ze hoort dat beschuldigde homo zegt te zijn
“Abdullah (23) werd thuis behandeld als een jonge koning. Hij was de kleinste, kreeg wat hij wou. Kleren, reizen, alles”, beschreef oudste zus Essah (43). Zij had hem zo’n beetje opgevoed, was mee geweest naar oudercontacten om te horen dat hij zich toch niet bepaald gedroeg. Alleen hadden ze dat thuis allemaal niet zo gehoord. Abdullah’ke was lief, respectvol, slim. En ja, hij kon al eens agressief tegen hen zijn maar niet als je hem met rust liet of niet tegensprak. De broers en zussen Essah hebben het de voorbije dagen ongetwijfeld thuis stilgehouden. Ze hadden het zelf tot hun horror gelezen in de krant, dat hun jonge broertje voor het assisenhof uit de kast was gekomen. Maar aan moeder Essah (62) hadden ze het niet verteld. Nederlands spreekt ze niet, het nieuws had ze niet gezien. Wat maakte dat ze zich vastgrijpend aan slachtofferhulp, oud en gebroken, de getuigenbank weer verliet. “Abdullah is een goede jongen, hij leerde goed, heeft thuis
nooit iets slechts gedaan. Maar wat hij buiten deed, weet ik niet. Dit hadden we nooit verwacht”, begon ze. Ze zou het niet aanvaard hebben als hij iets fout deed. Maar zo was hij niet, Abdullah was braaf. Tuurlijk wist ze wel wat haar zoon buiten deed, kwam voorzitter Dirk Thys tussen. “Hij is een paar keer opgepakt door de politie en zelfs geplaatst in instellingen in Mol en Everberg. Dan weet u dat uw zoon doet wat niet hoort.” “Ik weet dat hij al eens iets uitspookte”, zei ze. Niet de omschrijving die de voorzitter gebruikelijk vond voor inbraken, diefstallen, gewapende overvallen. “Dat is geen kattenkwaad, zoals u zegt.” Maar het waren vooral andere jongens geweest, slechte vrienden. “We dachten dat het wel goed zou komen als hij 18, 20 jaar was.”
Gevangenis
mama Essah (62) Bezoeken doet ze hem uiteraard, in de gevangenis. Maar over de dood van Erik Janssen wordt niet gesproken. “Abdullah wil er niet over vertellen, hij heeft me gezegd dat ik het niet mag vragen. U weet, een moeder is barmhartig…” En zo hadden ook zijn broers en zus getuigd: Abdullah’ke wilde er niet over praten, dus zwegen ze. Want anders werd hij toch maar boos. Zoals ze ook vroeger thuis elke confrontatie uit de weg waren gegaan. Soms uitdrukkelijk op vraag van moeder en vader. “Je moest hem een half uurtje met rust laten als hij boos werd. Een heel lieve, respectvolle broer”, beschreven ze. “We hebben het niet echt over de feiten in de gevangenis, omdat hij het niet wil. We vertellen een grap, drinken koffie.” Een goede jeugd had Abdullah niet gehad, daarover waren ze het allemaal eens. En dan had de familie het niet over het warme nest waarin Essah was opgegroeid, waar hij alles kreeg en mocht. Neen, het was fout gegaan door foute vrienden. “Hij heeft een zware pubertijd gehad, maar bedoelt het wel goed.”
2017
Voor hen was de vraag over zijn geaardheid al heel moeilijk om te verteren. Ze hadden het nooit geweten, niets vermoed. Echt geloven, wilden ze het niet eens. “Als dat zo is, zou ik afstand van mijn broer nemen. Maar wie ben ik om over zijn leven te beslissen. We leven wel in 2017, hé. Maar ja, het ligt gevoelig in onze cultuur. Ook bij mijn katholieke vrienden, trouwens”, beschreef zijn 33-jarige broer. De oudste broer was meer rechtuit: “Ik heb niets tegen homo’s, maar in mijn cultuur zijn geen homoseksuelen. Ik wil dit niet in mijn familie...” Voor hen was het zwaar, maar moeder Essah haalde het compleet onderuit. “Dan zou hij mijn zoon niet meer zijn. Het is nog erger dan dat hij iemand vermoord heeft”, antwoordde ze huilend, toen voorzitter Thys haar vertelde wat Abdullah had verkondigd. Of ze dat ook kon zeggen terwijl ze hem aankeek? Begrijpen deed ze het niet meer. Waarop Thys vroeg of Abdullah wilde bevestigen wat hij maandag had uitgesproken. “Dat kan ik nu niet bevestigen”, ze Abdullah, die even de zaal wilde verlaten na haar getuigenis. “We bidden tot God dat hij zijn karakter verandert. Wat hij gedaan heeft, dat is hetzelfde alsof hij zijn eigen broers of zussen heeft gedood. Abdullah moet God om vergiffenis vragen”, besloot mama Essah in tranen.
Als hij homo is, is hij mijn zoon niet meer. Dan kan niet volgens ons geloof
Inlevingsvermogen
Het verhaal van zijn familie bevestigde alleen maar wat de gerechtspsychiaters hadden beschreven. Een jongen met een opgeklopt zelfbeeld, iemand die lak aan de regels heeft en zichzelf heel bijzonder vindt. Voor zijn toekomst waren ze allesbehalve rooskleurig “met zijn antisociale persoonlijkheid en enkele psychopathische trekken”, stelde professor Chris Dillen. Weinig inlevingsvermogen, weinig normbesef en een neiging om de omgeving te manipuleren, heette het. Zo was het tijdens hun onderzoek opgedoken dat hij geïnterneerd wilde worden omdat hij gehoord had dat je op die manier sneller vrij kon komen. “Niet waar”, reageerde Essah zelf. Maandag beslist de jury over zijn schuld.