“Ik had de nummer 9 van Standard kunnen zijn”
19 is hij pas, maar misschien wel de beste aanvaller in de Jupiler Pro League. Of hij na dit seizoen nog in België schittert, is zeer de vraag. Zo veel topclubs zitten er achter Landry Dimata aan. En dan te denken dat de jonge spits van KV Oostende maar geen kansen kreeg bij Standard.
Landry DIMATA Is het nu Landry of Nany? “Eigenlijk Nany, maar je mag kiezen. Zelfs mijn familie gebruikt het door elkaar”, zegt Dimata. Noem de Oostende-spits met zijn elf competitiegoals gerust de revelatie van het seizoen. “Dat had ik niet verwacht, wel gehoopt. Het was frustrerend om zeven matchen te moeten wachten op mijn eerste goal. Ik weet nog hoe ik op de eerste speeldag tegen Genk alleen op de keeper afstormde. Ik miste en de ploeg verloor. Op zo’n momenten kan ik mezelf vermoorden. De club nam mij toen in bescherming omwille van mijn jonge leeftijd, maar wat mij betreft was dat niet nodig. Ik moest mezelf de schuld geven, ik ben nu eenmaal zo’n rare vogel. Als ik op training een niet te missen kans verkwansel, loop ik te schelden op mezelf en moeten ze mij soms kalmeren”, bekent hij. Midden oktober tegen Kortrijk lukte Dimata zijn eerste goal in het profvoetbal. Daar bleef het niet bij. In de vijf daaropvolgende matchen vond hij nog eens vijf keer het net. “Ik wist dat er meer goals zouden volgen eens de ban gebroken was. Na de beloften van Standard moest ik me aanpassen aan de snelheid en duelkracht van eerste klasse, die periode is nu voorbij. Tegenwoordig krijg ik twee à drie verdedigers in mijn nek en blijf ik overeind. Ze proberen mij te destabiliseren door me uit te schelden. Als goede christen reageer ik niet. Het is niet omdat zij mij pijn doen, dat ik hen ook pijn moet doen. Op dat vlak spiegel ik me aan Ronaldinho. Die kreeg stampen en stond lachend recht.”
Geen kans bij Standard
Het woord Standard is gevallen. De club die hij in de zomer verliet om bij de kustploeg te gaan voetballen. KVO betaalde amper 500.000 euro voor Dimata, die in Luik nooit zijn kans kreeg in de eerste ploeg. “Ik maakte veel goals bij de beloften en scoorde negen keer in dertien matchen bij de Belgische U18. Sommige mensen bij Standard wilden me houden. Zo sprak Daniël Van Buyten met me, maar vorig jaar in play-off 2 kregen alle jeugdspelers een kans, behalve ik. Dat was toch niet normaal? Toen werd Standard verlaten voor mij een principekwestie.”
In de heenmatch nam hij al zijn sportieve wraak. “Toen ik de beelden bekeek, zag ik eerst blijdschap, daarna boosheid. Er viel vooral een zware last van m’n schouders, want ik had hun ongelijk bewezen. Zonder die goal en die overwinning zou ik wellicht niet meer over Standard praten, maar nu heb ik recht van spreken. Als ik de club nu zie, denk ik dat ik de nummer negen had kunnen zijn. Maar daar durven ze geen jongeren voor de leeuwen te gooien. Terwijl er zo veel talent op de Académie rondloopt.”
Mondaine Monaco
De Rouches deden hem alsnog een aanbieding, volgens voorzitter Bruno Venanzi zelfs een financieel zeer interessante. “Ja, ze deden me finaal nog een voorstel, maar wanneer?”, lacht Dimata. “Ze mochten me nog zoveel geld bieden. In mijn hoofd was ik toen al weg bij de club. Ik voetbal niet voor het geld. Anders had ik wel voor een buitenlandse club gekozen.”
Want Monaco en Wolfsburg, dat hem nog steeds intensief volgt, deden hem een aanbieding. “Voor ik bij Oostende tekende, heb ik die clubs inderdaad bezocht en met de trainers gesproken. Ik was onder de indruk, ja. Maar als je als jonge gast voor zo’n club tekent, kan er een kabeltje springen in je hoofd. Monaco dat is het mondaine leven met zon, zee en strand, weg van je familie. Terwijl ik als voetballer nog niets bewezen had op het hoogste niveau.”
Vorig jaar in play-off 2 kregen alle jeugdspelers een kans, behalve ik. Toen werd Standard verlaten voor mij een principekwestie