Wenger wankelt
Waarom Arsène Wenger het na 21 jaar voor bekeken kan houden bij Arsenal
Heeft de tijd Arsène Wenger eindelijk ingehaald? Volgens sommige supporters moest hij al tien jaar geleden zijn vertrokken, na een absolute rampweek lijkt hij ook zelf te twijfelen aan zijn toekomst bij Arsenal. Arsenal-Lincoln City zou zaterdag (18.30 uur) moeten draaien om het wonderlijke avontuur van Lincoln City, de eerste amateurclub in de kwartfinale van de FA Cup sinds 1914. Maar toch zal de tv-regisseur vooral aandacht hebben voor de supporters van Arsenal en voor de steeds grijzer en grauwer wordende Fransman in de dug-out.
Vorige dinsdag hielden fans nog voor de terugwedstrijd tegen Bayern een protestmars om het vertrek van Wenger – na 21 jaar – te vragen. Na de wedstrijd, die eindigde op een nieuwe vernedering (1-5-nederlaag nadat ook de heenmatch op 5-1 was geëindigd) klonken de “Wenger out”-kreten alleen nog luider. De week was al dramatisch ingezet met een 3-1nederlaag op Liverpool waarin sterspeler Alexis Sánchez op de bank zat.
Donderdag dan kwam er een opmerkelijke mededeling van het bestuur. Eén die Wenger (voorlopig) uit de wind zet. Maar ook één die voor het eerst erkende dat er een discussie over de ploeg en de trainer aan de gang is. Een dag later gaf Wenger toe dat hij rekening zal houden met de mening van de supporters. Een nieuwe verbintenis van twee jaar ligt klaar, maar is nog niet beklonken.
Een gebrek aan ideeën
Wenger kwam in oktober 1996 als een nobody naar Highbury. Maar hij groeide in geen tijd uit tot een vernieuwer en lanceerde kanjers als Patrick Vieira, Dennis Bergkamp, Robert Pires en Thierry Henry. Zijn ‘continentale’ stijl van voetballen bleek meteen succesvol en in de eerste jaren won hij twee keer de dubbel titel-beker. De laatste jaren heeft Wenger het steeds moeilijker tegen de topclubs. Hij parkeert zijn club altijd keurig in de eerste vier – goed voor een abonnement op de Champions League – maar wint amper een fractie van de toppers in de Premier League. In de Champions League sneuvelde Arsenal deze week voor het zevende jaar op rij in de 1/8ste finales. Tegen de beste ploegen heeft Wenger geen recepten meer. Deels omdat zijn ideeën door anderen zijn gekopieerd en de concurrentie in Engeland is verdubbeld. Deels omdat hij zelf tactisch te weinig flexibel is. In 2014 en 2015 wonnen de Gunners nog de FA Cup, maar de laatste titel dateert intussen van 2004.
Een gebrek aan middelen
2004 valt samen met de intrede van Roman Abramovich bij Chelsea en de komst van de nieuwe rijken in de Premier League. Wenger inspireerde Arsenal tot een verhuizing naar het Emirates-stadion om nieuwe inkomsten aan te boren, maar die ingreep was “te weinig, te laat”. Financieel raakte de club steeds verder achterop. Wenger weigerde gekke sommen te betalen aan spelers of hun makelaars. Een houding die te prijzen valt, maar zijn ploeg steeds meer in de problemen bracht. De transfers van Mesut Özil (in 2013) en Alexis Sanchez (2014) leken een kentering in te luiden, maar hun komst had ook een keerzijde. De spelers en hun makelaars zijn zich maar al te bewust van de beperkte spending power van Wenger en buiten hun sterke onderhandelingspositie uit. Beide spelers weigeren op dit moment een nieuw contract te tekenen waardoor twijfel is gerezen over hun toewijding voor hun werkgever.
Een gebrek aan tact
Wenger wil niet toegeven dat het tot een ruzie is gekomen met Alexis Sanchez, maar ploegmaat Theo Walcott gaf verbloemd toe dat er problemen zijn in de kleedkamer. Arsène Wenger was altijd al allergisch voor vedettengedrag en lijkt het steeds moeilijker te hebben om jongere sterspelers in de hand te houden. Het leidde al tot een verhuur van Jack Wilshere aan Bournemouth en tot een moeilijke relatie met twee andere Engelse internationals, Alex Oxlade-Chamberlain en Theo Walcott. Dat gebrek aan tact, of een almaar groeiende generatiekloof?, speelt Wenger steeds meer parten.
De neiging van Wenger om zich als een martelaar voor zijn club te gedragen, wordt dankbaar uitgebuit door de clubleiding
Een gebrek aan steun
Op de vraag van een BBC-journalist, of Wenger vreest dat zijn erfenis bij Arsenal wordt aangetast, antwoordde de Fransman gisteren dat hij geen zier om zijn imago geeft. “Ik werk niet voor mijn imago, ik werk voor de club. Hoe ik later beoordeeld word, is niet mijn probleem.”
De neiging van Wenger om zich als een martelaar voor zijn club te gedragen, wordt dankbaar uitgebuit door de clubleiding. De bestuursleden verschuilen zich achter de brede schouders van de trainer en zijn wat blij dat hij alle klappen opvangt voor wat soms hun fouten zijn.
Maar ook op een martelaarsrol staat uiteindelijk een houdbaarheidsdatum. Op een bepaald moment is het op en de spelers van Lincoln City hopen stilletjes dat zaterdag zo’n moment kan zijn.