“Horen, zien en zwijgen”
Clash tussen twee verzorgers: de opa en de kleinzoon
Kadijk wil tegen Lindelhoeven niet alleen het 1-0-verlies van de heenmatch doen vergeten, maar vooral drie punten sprokkelen in de strijd tegen de degradatie. Lindelhoeven hoopt dan weer stiekem op een eindrondeticket. Voor verzorger Robin Cox van Kadijk is het vooral een clash tegen zijn opa Frans Didden, die... verzorger is bij Lindelhoeven.
Frans DIDDEN
Voor Robin Cox is het zijn allereerste jaar als verzorger. Hij doet dit bij Kadijk, de club waar hij ook zelf actief is bij de B-reserven. Cafévoetbal op niveau, zoals hij het zelf noemt.
Bij tegenstander Lindelhoeven vloeit de massagezalf door de handen van de 74-jarige Frans Didden, opa van Robin.
“Ik ben bezig aan mijn vijftigste jaar als verzorger”, lacht de jubilaris, die zijn carrière startte bij Overpelt VV, maar ook heel wat jaartjes bij wielerploeg BMC te vinden was. “Dit is een passie. Dit is mijn leven. Ik heb het geluk gehad dat mijn vrouw me hierin altijd gesteund heeft en het nog altijd doet. Zolang ik het plein kan oplopen, zal ik het blijven doen. Zelfs in een rolstoel als het moet. Ik zit namelijk tussen de jeugd en dat houdt me ook jong.”
“Ik denk ook dat ik door in zijn voetsporen te treden zijn droom heb waargemaakt”, haakt Robin daarop in. “Als enige kleinzoon heb ik hem natuurlijk veel bezig gezien. Als paramedicus heb ik wel de theoretische achtergrond, maar van de ervaring van opa kan ik nog veel opsteken. Hij zet me op het goede spoor. We bekijken de dingen soms vanuit een andere invalshoek, maar op die manier zijn we ook voor elkaar een steun en wisselen we tips uit.” Vijftig jaar verzorger zijn, levert
Zolang ik het veld kan oplopen, zal ik het blijven doen
natuurlijk heel wat speciale ervaringen op. “Als verzorger moet je horen, zien en zwijgen. Op de massagetafel wordt heel veel verteld. Aan jou kunnen de sporters hun verhaal kwijt. Ze nemen je in vertrouwen en dat vertrouwen moet je waarmaken. Toen ik als verzorger startte, kreeg ik als tip mee om nooit een pint te drinken. In die vijftig jaar heb ik dat dan ook nooit gedaan. Wanneer je een voetballer na een meniscusoperatie na zes weken weer op het plein krijgt, geeft je dat zeker voldoening. Alhoewel, soms loop je ook eens met je hoofd tegen de muur. Maar uit de fouten leert men. En ook bij collega's kan je altijd terecht voor tips and trics.” Zondag worden opa en kleinzoon dus geconfronteerd in KadijkLindelhoeven. “Het zijn niet wij, maar de spelers die het moeten doen. Maar het is natuurlijk mooi als je eigen ploeg wint”, zegt Frans Didden.
“Na de match zullen we aan de toog nakaarten over de match”, gaat Robin Cox verder. “We zullen over bepaalde spelfases zeker van mening verschillen. En het zal er vooral over gaan hoe wij de zaken als verzorger hebben aangepakt. Ik hoop dat we dat nog vaak kunnen doen.”