“De rijkdom van het onderwijs zijn de mensen”

XHet uitstekende onderwijsdossier deze week in deze krant geeft ruim inzicht in het reilen en zeilen van de belangrijkste economische en emotionele sector van het land: het onderwijs. Interessant en relevant. Zeker voor opleidingshoofden. Ik leg u uit waarom. Toen ik in het onderwijs begon was ik wereldvreemder dan menig politicus ter rechterkant denkt dat de rechters in België zijn. Wist ik veel.

Mijn enige schoolervaring bestond uit het bijwonen van wat oudervergaderingen en afstudeerfeesten, want ik had brave kinderen en een drukke agenda en genoeg uitvluchten om me niet méér dan dat te moeien met hun schoolbestaan. Zij blij, ik gerust.

De eerste keer dat men mij vroeg om in Limburg te komen werken was in 1987. Ik kreeg toen thuis, via de bakelieten telefoon, een oproep van Jos Ghysen . Hij was op zoek naar een presentator/producer voor zijn wereldberoemde zaterdagochtendprogramma en kwam - god weet hoe en waarom - bij mij terecht.

Ik kende als statutair Studio Brussel-militant Radio 2 alleen van ‘Limburg allein’ van Jo Erens en van die man die dat Duitse schlagerprogramma presenteerde en bedankte snel voor de eer. De tweede keer dat men mij vroeg om in Limburg te komen werken, was twee jaar geleden. Het sollicitatiegesprek op PXL werd regelmatig onderbroken door bluesshouts en een dementerende Dat zat zo: alle vrouwen van de eerste generatie nieuwkomers moesten elke dag weer opboksen tegen de machomannen in onze buurt. Zo was het ondenkbaar dat ze zelf achter het stuur van een wagen zouden kruipen. Tot mijn moeder op een dag precies dàt wilde. Helemaal in haar eentje, achter de rug van iedereen om, regelde ze een rijles met tolk en trommelde ze alle vrouwen in de wijk op om mee les te komen volgen. Het werd haar niet in dank afgenomen. De schande! Mijn pa, ocharme, deelde in de heisa. Waardoor ook hij zich genoodzaakt zag mijn moeder terecht te wijzen. Ik herinner me dat dit tot heftige ruzies leidde. Maar mijn moeder gaf geen duimbreed toe. Na x-aantal examens lukte het haar warempel, en ze haalde haar rijbewijs. mondharmonica. was meteen verkocht.

Er ging een nieuwe wereld open. Zij het langzaam, want in het hoger onderwijs gebruikt men een raar soort van geheimtaal. OLOD’s trajectschijven, rubrics, toetsmatrijzen en attributiematrixen: ga er maar tegenaan staan als je grootste probleem de laatste jaren de vernieuwing van de studio van Extra Time was.

Het jargon verborg die

Ik

eerste maanden de leuke kanten en die zijn velerlei: werken met jonge veulens die niet op hun mondje gevallen zijn is bijvoorbeeld leuker dan bezig zijn met de vernieuwing van de studio van Extra Time.

Na een leven van vergaderingen, waar per uur het gemiddelde jaarloon van een lector wordt uitgegeven, op zoek moeten gaan naar 100 euro om affiches te drukken: het was eens iets anders. Ik kan het iedereen aanraden. Het was een les in bescheidenheid, maar ook in realiteitszin: de rijkdom van onderwijs zijn de mensen, niet de middelen. De creativiteit, niet de budgetten. De passie, niet de pretentie.

Ik ben geheel bekeerd, na twee jaar. Trots op wat er hier elke dag gebeurt. Met vallen en opstaan.

Leiden we iedereen op naar de top? Natuurlijk niet. Bij een voetbalploeg krijgt ook iedereen dezelfde training, maar niet iedereen geraakt in de eerste ploeg. En toch is iedere speler even belangrijk.

Wat we proberen te doen is de studenten voor zichzelf leren te denken, weerbaar en vaardig te maken voor het leven, welke richting ze ook volgen. En waar ze later ook terechtkomen. In onze aula’s is het niet wij tegen zij maar allemaal samen. Niet ons kent ons maar iedereen gelijk.

In een ideale wereld is onderwijs als de zon: die schijnt even hard voor iedereen, maar je moet maar in de tuin kijken om te zien wat voor prachtige verschillen dat geeft.

Morgen is het bij ons en in vele andere scholen opendeurdag. U bent allemaal hartelijk uitgenodigd.