Oorverdovend zwijgen

“Dan zou hij mijn zoon niet meer zijn. Nog erger dan dat hij iemand vermoord heeft. (…) Alsof hij zijn eigen broers of zussen heeft gedood.”

Wat kan er zo afschuwelijk zijn, dat een moeder op zo’n harde manier afstand neemt van haar zoon? Haar oogappel, een jongen die in haar ogen nooit iets fout kon doen? De moeder van de van moord beschuldigde Abdullah Essah sprak die woorden toen ze vernam dat haar zoon homoseksueel is. Daarvóór hadden zijn broers getuigd dat ze niets tegen homo’s hebben maar dat het in ‘hun cultuur’ niet kan. Dat daar geen homoseksuelen bestaan. En dat ze afstand van hun broer zouden nemen.

Niet het feit dat hun zoon of broer een man gedood heeft, vervult hen met afschuw. Wel dat hij een man begeerd heeft. Het verhaal van Abdullah toont ons hoe een behoudsgezinde vleugel van de moslimgemeenschap, tikkende tijdbommen van jongens maakt. Thuis worden ze op een troon gezet, behandeld als jonge prinsen aan wie hun zussen gehoorzaamheid verschuldigd zijn. Alles wordt hen vergeven, niets wordt gevraagd en als het mis gaat ligt het aan foute vrienden. Tezelfdertijd heerst er een verstikkende omerta rond alles wat met seksualiteit te maken heeft. De taboes en het gebrek aan communicatie maken van deze jongens seksuele analfabeten, die hun toevlucht zoeken tot respectloos machogedrag. Hoe ga je in zo’n omgeving om met liefde, en al helemaal met gevoelens voor hetzelfde geslacht? Wat doe je, als je verstrikt geraakt in de taboes van je omgeving? We weten het, want in het verleden zagen we het al in gelijkaardige verstikkende katholieke omgevingen, met fysieke mishandeling, incest en internaten waar kindermisbruik meer regel dan uitzondering was.

Dit is geen probleem van geloof, maar van sociale ongeletterdheid. Er zijn evenveel moslimgezinnen waar respectvol en liefdevol wordt omgegaan met homoseksuele familieleden, waar vaders verdrietig zijn als ze horen dat hun zoon of dochter homoseksueel is, maar hen vervolgens liefdevol in de armen sluiten. Net zoals er helaas ook van origine Vlaamse families zijn waar de homoseksuele zoon nog steeds niet welkom is. Maar dat betekent niet dat wij onze ogen mogen sluiten voor de belangrijke groep moslims die zich beroepen op ‘hun cultuur’ om losgeslagen en gefrustreerde jongemannen voort te brengen. Dit moet aangepakt, over meningen, geloof en afkomst heen. Niet veralgemenen, maar ook niet negeren. Niet zwijgen, maar praten. En blijven praten.

Over Abdullah Essahs misdaad zal vandaag recht gesproken worden. Maar ik wens hem hoe dan ook de liefde van zijn familie toe.

Het verhaal van Abdullah Essah toont ons hoe een behoudsgezinde vleugel van de moslimgemeenschap tikkende tijdbommen van jongens maakt