“Ik ging elke dag huilend de deur uit”

“Ik werd gepest op school, uitgemaakt voor dom en dik. En ook thuis ging het moeilijk. Op dat moment heb ik echt aan zelfmoord gedacht. Pillen slikken en het was allemaal voorbij. Uiteindelijk heb ik het niet gedaan omdat het niet kan voor onze godsdienst. En voor mijn mama, de enige die me naar mijn gevoel nog steunde”, klinkt S., een 19jarige studente uit Beringen. “Vandaag ben ik er bovenop aan het krabbelen, ik begin me goed te voelen in mijn vel. En dat heeft heel veel te maken met mijn nieuwe school. Daar is een wereld voor mij opengegaan, opeens was ik niet meer het buitenbeentje”, vertelt S., die intussen voor zichzelf een toekomst heeft uitgestippeld in de jeugd- en gehandicaptenzorg. Terwijl het niet zo lang geleden nog leek of er nooit een toekomst zou zijn. “Ik doe nu stage bij kinderen met autisme, hier heb ik me helemaal in gevonden. Ik zou later heel graag met die kinderen willen werken.”

Depressief

“Mijn psychische klachten zijn begonnen in het humaniora. Ik ging naar een bijna uitsluitend blanke school en al snel werd ik als Turkse uitgesloten door een groepje medeleerlingen. Elke dag opnieuw, ik was dom, lelijk, onwetend. Mijn punten kelderden effectief, sommige leerlingen grepen dan mijn gecorrigeerde toets en riepen luidop het resultaat door de klas. Allemaal heel zwaar op die leeftijd”, beschrijft ze.

“Ik werd depressief, kreeg faalangst, ik heb heel diep gezeten. Ik ging elke dag huilend naar school. Letterlijk iedere dag. Zoals ik zei: zelfmoord speelde echt in mijn hoofd. Nee, ik dacht niet aan onder een trein lopen of zo. Wel aan een overdosis, ik wilde gewoon niet meer. Ook omdat het thuis in die tijd niet goed liep. Het is heel zwaar geweest, dat zijn momenten die ik mijn hele leven niet meer vergeet.” Uiteindelijk heeft S. gedaan wat de meeste studenten in de enquête als hun eerste redmiddel zien: praten met familie of vrienden. “Schoorvoetend ben ik er tegen mama over begonnen. Die schrok natuurlijk eerst, maar dan heb ik veel steun aan haar gehad. Ik ben van school veranderd en stilaan ging het beter. Dat raad ik mensen aan, spreek erover.”

Agressief

Vandaag vindt ze ook dankzij de school kracht om te kampen tegen de negatieve gevoelens. Via de PXL wil ze haar droom van jeugdwerk waarmaken. “Misschien ook anderen met mijn verhaal helpen. Ik heb bijvoorbeeld moeten leren om minder agressief te reageren op mensen. Dat was een verdedigingsreflex geworden.”