Niet verbieden
Zondag 16 april spreken de Turken zich in een referendum uit over de formele invoering van een presidentieel regime in Turkije. Het ziet er naar uit dat de Turken daar inderdaad vóór zullen stemmen en dat vinden wij in België vreemd. Eigenlijk is er nu al een presidentieel regime in Turkije en president Recep Tayyip Erdogan heeft niets onverlet gelaten om zijn macht en invloed te versterken. Naar ons gevoel is Turkije op weg naar een dictatuur. Dictaturen zijn in het begin veelal verlicht, maar eindigen steevast in totaal machtsmisbruik. Indien de Turken vinden dat ze beter af zijn met een dictatuur, wie zijn wij dan om hen dat te ontzeggen? Turken, ook als ze hier geboren en getogen zijn, blijven Turken en kunnen stemmen bij het referendum. Het maakt dat net, zoals in Duitsland en Nederland, er ook hier campagne wordt gevoerd. En dat kan bij een eventueel verbod van manifestaties hier, zorgen voor spanningen tussen ons land en Turkije zoals het al zorgt voor spanningen tussen enerzijds Turkije en anderzijds Duitsland en Nederland. Overigens: de manier waarop Erdogan reageerde op de verboden in Duitsland en Nederland en hoe hij meteen dreigde met represailles, is niet meteen geruststellend voor de richting waarin hij en Turkije evolueren.
Moeten die Turkse politieke bijeenkomsten in ons land, zoals de geplande bijeenkomst van volgende zondag in Genk, verboden worden? Het antwoord is heel simpel: neen. We zijn een democratie. Vrije meningsuiting en vrijheid van vereniging zijn grondrechten. We gaan die niet even in de frigo steken voor manifestaties die ons minder zinnen. Enkel wanneer de openbare orde in het gedrang komt, kan men een manifestatie verbieden. Dat is blijkbaar nu vrijdag het geval in Antwerpen. Waar burgemeester Bart De Wever zich verplicht ziet een bijeenkomst te verbieden, mede door een geplande tegenbetoging van het Vlaams Belang. Dat had het Vlaams Belang beter niet gedaan. Pleiten voor meer democratie in Turkije en hier proberen om een politieke meeting te beletten is contradictorisch.
Waar we ons wel de grootste vragen bij stellen, is bij de beslissing van president Erdogan om zijn ministers Europa rond te sturen om campagne te voeren voor zijn referendum en zijn presidentieel regime. Daarmee exporteert hij de laatste politieke tegenstellingen die er nog zijn in Turkije naar de Turken in ons land en andere EU-landen. Dat doe je niet onder zogenaamd bevriende naties. We denken, neen we zijn zeker, dat ook president Erdogan er geen behoefte aan heeft dat andere landen hun interne problemen exporteren naar Turkije.
Het is niet omdat ze in Turkije hun democratie willen uithollen, dat ook wij dat moeten doen. We moeten de Turkse politieke meetings in ons land dan ook niet verbieden. We zouden het wel appreciëren mocht Erdogan zijn ministers thuis houden