Naast elkaar

Turken en Marokkanen die in ons land wonen, hebben vaak de dubbele nationaliteit. En dat om de heel simpele reden dat ze hun Turkse of Marokkaanse nationaliteit nooit kunnen verliezen. Zo wil de nationaliteitswetgeving van Turkije en Marokko het. Geboren met een Turkse of Marokkaanse vader en/of moeder blijft men Turk of Marokkaan. Zelfs wanneer men dat niet meer zou willen en liever alleen Belg zou zijn, wegens hier geboren en getogen. Omdat we van hieruit de Turkse en Marokkaanse nationaliteitswetgeving onmogelijk kunnen wijzigen, stelt de N-VA bij monde van Sarah Smeyers voor om de Belgische nationaliteitswetgeving te verstrengen. Wie naast Turk of Marokkaan ook Belg wil zijn, zou een burgerschapsexamen moeten afleggen waarin hij of zij aantoont dat hij of zij een goede Belg is en onze waarden en normen aanvaardt. Pas nadat men tussen zijn 18de en 28ste geslaagd is in dit examen, kan men Belg worden. Overigens, en dit ter aanvulling, dat burgerschapsexamen zou niet alleen voor Turken of Marokkanen gelden, maar ook voor pakweg Nederlanders die naar hier komen en Belg willen worden. Want er mag niet gediscrimineerd worden. Eerlijk gezegd, we vinden dit maar niets. Het zal ook niet helpen. Want het zal voor elke Turk of Marokkaan die Nederlands of Frans spreekt perfect mogelijk zijn om in dat burgerschapsexamen te slagen. Om zich daarna niets meer aan te trekken van onze waarden en normen, van hoe wij met elkaar omgaan, van wat we samen doen, van wat dan ook. De feiten zijn de feiten. En die zijn dat de Marokkaanse gemeenschap zich meer en meer integreert terwijl de Turkse gemeenschap voor een goed stuk een gesloten gemeenschap blijft met eigen winkels, eigen organisaties, eigen media en nu ook eigen scholen. Ze spreken Turks, ze volgen de Turkse politiek en ze supporteren voor Turkse voetbalclubs. Generatie na generatie. Kortom, we leven naast elkaar. Het is hun fout. Ze hangen vast aan hun thuisland, ze vinden het er allemaal beter, ze zijn heel nationalistisch ingesteld. Men kan zich zelfs afvragen waarom ze nog hier blijven. Maar het is ook onze fout. Omdat we ze te lang als tweederangsburgers hebben behandeld. Omdat we nog altijd discrimineren op de arbeidsmarkt. En omdat we liever ter strijde trekken tegen bepaalde symbolen zoals de hoofddoek dan na te gaan hoe we elkaar kunnen vinden. Vroeger droegen onze nonnen hoofddoeken, daar hadden we geen problemen mee. We hebben ook weinig problemen met tulbanden. Waarom hebben we dan wel problemen met hoofddoeken?

Een burgerschapsexamen zal niet helpen. Het is niet omdat men daarin slaagt, dat men daarna ook automatisch een goede Belg wordt. Dat is geen zaak van een diploma maar van willen