Alarm! Bloeduitstorting
Het alarmlicht is deze week op rood gesprongen. Red Alert. Terwijl het zo goed voelt om weer koffietjes te maken en met de mensen te babbelen in onze zaak. Maar mijn lichaam is nog niet klaar voor de vele zware horeca-uren. Na vier dagen achter de toonbank krijg ik de eerste signalen van verzet. Een enorme hoeveelheid vocht stapelt zich op, ter hoogte van het schouderblad, de oksel en de nieuwe linkerborst.
Het probleem gaat niet vanzelf voorbij en de huisarts ziet het niet meteen zitten om zelf ten aanval te gaan. Dus ben ik vorige week via de spoed binnengegaan: bloed prikken en een echo maken. De bloedwaarden wijzen op een infectie dus ik zit nu aan de antibiotica. Het vocht in de rug is weggezogen en voor mijn nieuwe linkerborst ben ik naar mijn plastisch chirurg doorverwezen. Mijn fysieke lichaam is blijkbaar even koppig als mijn kop. Het blijft zich verzetten. En zo beland ik vrijdag met spoed in het kabinet van mijn plastisch chirurg. Na een nieuwe echo en een tube bloed blijkt dat achter mijn voorlopige prothese een bloeduitstorting heeft plaatsgevonden. Wellicht een bloedvaatje dat onder druk is komen te staan door overbelasting, en dat heeft het begeven. Mijn lijf tekent zich nog altijd af als een slagveld van het strategische computerspel ‘Red Alert’. De plastisch chirurg beveelt een wapenstilstand. Hij weet dat het niet eenvoudig is voor een zelfstandige. Aarzelend stelt hij de vraag of ik het nog even kalm aan kan doen. Het commando van de bevelhebber is duidelijk: antibiotica nemen, voldoende rusten en wekelijkse opvolging.
Wie mij bezig ziet, merkt niets aan me. Ze zeggen dat ik er goed uitzie en dat ik goed bezig ben. Dat komt natuurlijk omdat ik gewapend ben met een positieve geest en een enorme portie wilskracht. Maar het gevaar schuilt ook daarin. Dan lijkt het voor de buitenwereld alsof een kankerbehandeling met borstreconstructie een fluitje van een cent is. Maar dat is het allesbehalve. Het is heel erg zwaar geweest en dat is het nog altijd. Vermoeidheid, gewrichtspijnen w en rugklachten zijn dagelijkse kost. Iedere dag opnieuw beslis ik om ervoor te gaan, iedere dag opnieuw beslis ik om er het beste van te maken. Als een mentale coach pep ik mezelf op om de dag aan te vatten.
Deze complicatie is een echte een eyeopener. Een duidelijk alarmsignaal van mijn lichaam dat nu de grenzen echt wel bereikt zijn. Red Alert. Commando’s opvolgen dus voor een mooie overwinning.