“Kindje vol glas uit auto gehaald”
Ex-Fordarbeider verkozen tot schoonmaker van het jaar na koelbloedige reddingsactie
“Opeens was er die felle klap, terwijl ik de parking aan het poetsen was. Ik ben er meteen naartoe gelopen, een vrouw was tegen de betonnen pijlers gereden. Ze was helemaal in paniek, met haar kindje op de achterbank in het glas. Ik heb de deur opengerukt, de kleuter gegrepen en de scherven rondom weggeveegd”, beschrijft Genkenaar Didier Trekels (50) de koelbloedige actie die hem werknemer van het jaar maakt bij schoonmaakbedrijf ISS. Niet eens een jaar in dienst, na 27 jaar bij Ford Genk. “Sommige mensen kijken nog steeds neer op dit werk, maar iemand moet het doen”, klinkt het bij ISS. Sinds 1 april vorig jaar is Didier Trekels officieel poetsman bij ISS. “Hij geloofde het niet toen ik hem belde, dacht dat het een aprilgrap was”, knikt zijn ISS-baas Gianni Nonni, die zelf overigens wat overtuigingskracht nodig had om de ex-Fordman aan te nemen. “Het was mijn chef die Didier suggereerde. Ik had zo’n beetje mijn twijfels: 27 jaar bij Ford, geen schoonmaakervaring… Maar ze duwde door en het werd een van mijn beste beslissingen ooit.”
Bedden
“Ik kan je de mappen laten zien van het aantal sollicitaties sinds de sluiting van Ford. Ik wou werken, ik ging echt niet thuiszitten”, vertelt
Didier TREKELS Schoonmaker van het jaar bij
schoonmaakbedrijf ISS Genkenaar Didier, die zijn hele leven in hal C en B van de autoconstructeur geploeterd heeft. “Elke dag opnieuw kroop ik achter de computer zodra mijn vrouw naar haar werk als huishoudhulp was. Meer dan 150 brieven heb ik gestuurd, op hooguit 30 heb ik een antwoord gehad.”
Na de zoveelste weigering of zelfs geen reactie bij zijn sollicitaties had Didier er genoeg van. “Ik zat opnieuw aan de pc en bedacht me: ik help hier toch ook al jaren in het huishouden, ik maak de bedden, kook, kan poetsen. Weet je wat? Ik waag het erop in het onderhoud. En ISS zag dat zitten.”
Automatisme
Didier ging na zijn opleiding meteen aan de slag in de NMBS-parking aan het Hasseltse station. Een behoorlijke vuurproef. “Op dat moment had je nog veel last van junkies in de parking. Die spoten hier, sliepen er en deden gewoon hun gevoeg in de garage. Heel plat gevoeg, als je begrijpt wat ik bedoel. Dat was echt niet eenvoudig om op te kuisen. Ik heb er regelmatig zelf bij staan overgeven. Of er lagen nog spuiten. Je weet nooit welke ziektes ze hebben. Om die dingen op te pikken, krijgen we van ISS speciale tangen, handschoenen, mondmaskers tegen de geur van de uitwerpselen.” “Maar er zijn sindsdien echt wel maatregelen genomen door de spoorwegen. Meer afsluitingen, sterkere deuren, meer controles… En dat werkt”, loopt Didier met ons mee door de parking, tegelijkertijd dat lege blikje op de grond meepikkend.
“Dat oprapen is op den duur een automatisme. We doen dat gewoon, het kost je hooguit twee seconden om dat op te rapen. De taak van poetsmannen en -vrouwen wordt nog altijd onderschat, sommige mensen kijken er nog steeds op neer. Maar iemand moet het doen. Ik wil je niet vertellen wat ze soms vinden in toiletten”, vult Gianni aan.
Gestresseerd
Of mensen hem eigenlijk ooit aanspreken in de parking? “Er zijn twee vragen die altijd terugkomen. Waar het gerechtsgebouw is en waar hun auto zou kunnen staan, want ze zijn die kwijt. Dat gebeurt hier veel: mensen komen vaak toe om naar de rechtbank te gaan, zijn gestresseerd en achteraf hebben ze geen idee meer waar ze geparkeerd hebben.”
Paniek
Maar dat ongeval dat hem nu de titel van beste werknemer van 2016 in België
heeft opgeleverd (en een iPad, iets wat de overdonderde Didier zelf pas bij thuiskomst besefte)? “Je hebt daar, op de eerste verdieping, een redelijk korte draai. Ik hoorde die knal, ben ernaartoe gelopen en zag dan de auto tegen de pijler. De vrouw was helemaal in paniek. De ruit aan de kant van haar kindje was helemaal ingeslagen. Ik heb het portier meteen opengerukt, het kind eruitgehaald en de vrouw proberen te kalmeren. Ze wilde de scherven in het gezicht afvegen, maar ik heb haar tegengehouden. Dat mag je nooit doen met glas, dan dringen die scherven in de huid. De scherven rondom heb ik wel weggeveegd.” Daarop heeft hij de hulpdiensten gebeld, de moeder gekalmeerd en dan gewacht tot ze weg waren met de ambulance. “En daarna heb ik de parking opgeruimd, zoiets laat je niet liggen. Achteraf heb ik nooit meer iets van hen gehoord of gezien.”
Afwassen
Nog één vraagje: met een poetsvrouw in huis, krijgt Didier dan geen tips hoe het volgens de vrouwen moet? “Nee, ik heb al altijd in huis geholpen. Alleen aan afwassen heb ik een hekel, onze vaatwasmachine is levensnoodzakelijk. Omdat ik te veel borden heb moeten wassen tijdens mijn legerdienst op Saffraanberg.”
Nadat de ambulance moeder en dochter had opgepikt, heb ik de parking opgeruimd. Zoiets laat je niet liggen