Liefde voor B.

Ik ben verliefd op B. Als ik in B. ben, veert mijn humeur op. De levendige rust, de momenten samen op een terras in de zon, de veelheid aan prikkels en de brede blik op de wereld. B. is een kostbare bloem, die zich slechts blaadje bij blaadje openbaart. Maar hoe beter je haar leert kennen, hoe meer je verwonderd wordt door hetgeen je ontdekt. Mensen hebben nochtans schrik van B. Er doen veel vieze verhalen over haar de ronde. Velen mijden B., lopen in een cirkel om haar heen. Vorige week was er de herdenking, van het litteken dat op 22 maart op B. werd achtergelaten. Het zoveelste, waardoor de Vlaming nog meer afstand neemt van B., nog meer angst heeft, nog meer afkeer. Zo gaat het iedere keer. Net op de momenten dat B. ons het meest nodig heeft, keren we ons nog meer van haar af.

De grootste vijand van Brussel is de Vlaamse onwetendheid. Als ik Vlamingen over Brussel hoor, lijkt het alsof ze het over een andere stad hebben dan de stad die ik ken. Als ik doorvraag, blijkt dat ze er zelden of nooit geweest zijn. Ze hebben meer gezien van de Spaanse kust dan van hun eigen hoofdstad. En dat ze er geen Nederlands durven praten. Ik praat steevast Nederlands in mijn geliefde Brussel, en dat valt doorgaans goed mee. Als Brusselaars wat kort doen, is dat niet omdat je Nederlands praat, maar omdat dit een grootstad is. De hartelijkheid komt pas als men je kent, en jij hen kent. En dan is ze volkomen.

Natuurlijk is er ook lelijkheid en misdaad in Brussel. Maar niet meer dan in die andere Europese metropolen, waar we in zwermen op citytrip gaan. En natuurlijk zijn er straten waar je ’s avonds beter niet alleen dwaalt. Maar die zijn er in heel wat Limburgse gemeenten ook. De realiteit is dat Brussel gezellig en leefbaar is, een bruisende mengelmoes van prikkels en genoegens. Ga het eens ontdekken. Loop vanuit het toeristische hart rond de Grote Markt en het beursgebouw eens de modieuze Dansaertstraat helemaal door. Je komt aan een smal kanaal. Steek dat over en dwaal daar even door de straten.

Die straten zijn ons het meest vertrouwd, want ze lijken op stukjes Limburg. Verouderde straatjes, afgewisseld met keurige nieuwe woonontwikkelingen. Een pleintje zoals in Genk, Houthalen of het Hasseltse Runkst, met op de ramen een mix van Frans, Vlaams en Arabisch. Even verderop een klein Vlaams cultureel centrum dat doet denken aan een parochiezaal uit de vorige eeuw. Als de zon schijnt, kun je er thee drinken op een van de terrassen. En als je dan terug thuis bent, kun je met onverschrokken blik tegen je vrienden opscheppen, dat je zowaar in Molenbeek geweest bent!