“Ik dacht: zo dikwijls sta ik niet op dat podium.
Eindelijk is ze er, die ereplaats in een voorjaarsklassieker. En Jens Keukeleire deed het meteen in stijl. In Gent-Wevelgem was de Belg van Orica-Scott de enige die in het spoor van Van Avermaet kon blijven. De status van eeuwige belofte dreigde al in de verte. Al enkele jaren verwachten we de 28-jarige Jens Keukeleire helemaal vooraan in het voorjaar. Maar steeds weer was het net niet. Zesde in Roubaix twee jaar geleden, negende in de E3 dat jaar. Mooi, maar waar bleef die ultieme doorbraak? Tot gisteren. Winnen lukte net niet, maar als er naast Van Avermaet iemand een bepalende rol speelde op weg naar Wevelgem, dan was het wel Keukeleire. Hij forceerde net na Ieper de beslissende vlucht en toen er op het eind nog twee overbleven, was hij er opnieuw bij. “Ik schrok er zelf van”, sprak Keukeleire lachend. “We waren eerst met vijf weg en plots riep ploegleider Lapage in mijn oortje dat ik met Van Avermaet weg was. Ik had het zelf niet in de gaten, maar daarna heb ik wel niet meer omgekeken. Ik heb volle bak doorgereden.” Ook al wist Keukeleire dat hij met Van Avermaet een heel kwaaie klant mee had. “Het was dubbel. Enerzijds was ik heel blij dat het met Greg was, omdat je weet dat hij altijd vol koerst tot aan de meet. Anderzijds wist ik dat ik met de gebakken peren zou zitten eenmaal we tegen mekaar moesten spurten. Nu, Greg was ook gewoon heel sterk. Ongelooflijk, die moteur. Het was soms bijten om zijn wiel te kunnen houden. De laatste drie, vier kilometer was mijn vaatje echt leeg. Dat zag je ook in de spurt.” Nochtans is Keukeleire zelf allerminst traag. Vorig jaar won hij nog een rit in de Vuelta na een… massaspurt. “Toch kon ik het hier niet beter doen, denk ik. Ik kom uit het wiel van Greg, kom even naast hem, maar erover? Dat lukte gewoonweg niet.”
Tussen twee kampioenen
Zelf schat Keukeleire deze tweede plaats in Gent-Wevelgem zelfs hoger in dan zijn ritzege in Spanje. “Omdat dit eindelijk de bevestiging is dat ik het ook in de voorjaarsklassiekers kan”, legde hij uit. “Al jaren geeft de ploeg mij alle vertrouwen in deze wedstrijden. Wat niet evident is. Tot dusver had ik nooit een topprestatie kunnen leveren. Daarom doet dit zoveel deugd. Trouwens: aan de ene kant op het podium stond de wereldkampioen, aan de andere kant de olympische kampioen. Er zijn slechtere podiums denkbaar.”
Nog mooi: deze bevestiging komt er nadat Keukeleire in februari nog was aangereden op training in Benidorm en even vreesde voor een sleutelbeenbreuk. “Daar heb ik inderdaad nog vaak aan teruggedacht. En niet alleen omdat mijn voorjaar om zeep kon zijn. Het had vooral veel erger kunnen aflopen toen. Ik heb daar veel geluk gehad.” En dat geluk mocht gisteren gevierd worden. Ook door de acht maanden oude Lou, die mee op het podium mocht. “Waarom niet?”, grijnsde hij. “Toen ik na de aankomst mijn vriendin zag, wilde ik direct weten waar Lou’tje was. Een paar minuten later stond mijn ma daar met hem. Ik dacht: Zo dikwijls sta ik niet op dat podium, dan neem ik hem mee ook.”