“Zonde van die verloren jaren”
Sinds 2013 mocht van BMC de Ronde niet meer rijden, nu bewijst hij dat hij die zomaar kan winnen
Voor wie er nog aan twijfelde: Philippe Gilbert is voor de Ronde van Vlaanderen dé kopman van Quick Step Floors. Het is misschien ‘maar’ de Driedaagse De Panne-Koksijde, maar de Belgische kampioen zette gisteren de puntjes op de i. “Het liefst win ik zelf de Ronde. Ach, als het maar iemand van de ploeg is.” De Belgische kampioen genoot gisteren na de koninginnenrit intens van de eerste zege die hij ploegmanager Patrick Lefevere kon aanbieden. Hij werd aan het station van Zottegem ook toegejuicht als een echte nationale held. “Na mijn tweede plaatsen in Dwars door Vlaanderen en de Record Bank E3 Harelbeke ben ik heel blij met deze zege”, reageerde Philippe Gilbert. “Daarom koers ik nog altijd. Ik denk dat het ook een mooie numéro was. Al was dat enkel mogelijk met zo’n sterk blok achter mij. Dit was nu eens een schoolvoorbeeld van een overwinning van de ploeg. Met een speciale vermelding voor Devenyns: zonder Dries voorin in het vluchtersgroepje had ik nooit het tactische plan kunnen uitvoeren dat ik in gedachten had.”
En dat werd een immense machtsontplooiing van een ex-wereldkampioen, die bij de laatste keer de Muur ook nog Luke Durbridge van zich afschudde. Om dan tegen de Australische tijdrijder een solo van zeventien kilometer met succes af te werken. Meteen heeft Gilbert met 22 seconden voorsprong zelfs uitzicht op de eindzege in de Driedaagse.
Herboren veteraan
Eén zaak is nu wel duidelijk: de 34-jarige Ardennees is onder de vleugels van Patrick Lefevere helemaal herboren. Je ziet het op én
Philippe Gilbert Quick Step Floors naast de fiets. Dit is een veteraan die zijn plezier in het vak heeft teruggevonden. Gilbert is niet langer de ietwat norse introverte Ardennees. “Integendeel”, zegt perswoordvoerder Tegner. “Ik heb vanaf dag één een bijzonder charmante jongen leren kennen, die plezier maakt, mee de groep op sleeptouw neemt en ook nog eens vier talen heel goed spreekt.” Gilbert koerst opnieuw even onberekend als toen hij junior was. Met dat verschil dat hij in die zestien jaar profcarrière enorm veel métier heeft verzameld. “Ik moest die Durbridge op de Muur uit mijn wiel knallen. Ook al was het nog ver. Natuurlijk doet dat pijn, maar het moet nu eenmaal pijn doen. Ik doe dit vak echt nog heel graag. Daarenboven zit ik nu in een leuke kern, een mooi team. Het materiaal is goed, alles is perfect. Als je zo’n steun hebt, gaat het veel gemakkelijker.”
Vijf jaar is het al geleden dat de Belgische kampioen nog eens de Ronde van Vlaanderen mocht rijden. Na 2012 schrapte BMC hem definitief voor het Vlaamse werk. “Ik hield altijd van deze koersen, maar ik mocht ze niet langer doen. Onbegrijpelijk, maar ik had geen andere keus. Zonde van die verloren jaren en de keuzes die zij voor mij maakten. Nu ben ik heel blij dat ik dit kan en mag doen.”
Klassiekers boven Tour
“Ik ben al enkele weken goed in conditie. Dat voelde ik al in ParijsNice. Ik maakte in de Omloop Het Nieuwsblad qua positionering in de groep een fout. Als je dan terugvecht, loop je minder in de kijker, maar die dag al voelde ik dat ik op tijd klaar zal zijn voor de Ronde van Vlaanderen. De juiste vorm is de eerste voorwaarde, maar je moet ook de juiste agressiviteit hebben om die korte, intense inspanningen op de hellingen en de kasseistroken te kunnen doen. Je moet pijn kunnen lijden. Het feit dat je zo’n sterke ploeg hebt, speelt mentaal ook mee. Quick Step Floors leeft echt voor deze koersen. Vijftien keer per dag valt de naam van de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix. In andere ploegen hebben ze het alleen maar over de Tour de France.” “Ik kijk echt uit naar zondag. Het is geen geheim: ik wil die Ronde winnen. Ik hoef niet met het etiket van kopman te starten. Het is altijd gemakkelijker als je meerdere kandidaten hebt. Met deze sterke groep zou dat zelfs een grote fout zijn. Er zijn er zoveel bij ons die de Ronde kunnen winnen, we moeten gewoon de verschillende kaarten uitspelen en dan zien we wel wie de laatste man wordt.”
Ik hield altijd van deze koersen, maar ik mocht ze niet langer rijden. Onbegrijpelijk, maar ik had geen andere keus