Ouders organiseren klasreünie 25 jaar na dood van zoon
Ouders organiseren klasreünie 25 jaar nadat hun zoon werd doodgereden
Vijfentwintig jaar nadat Jorgen Hendrikx op weg naar school verongelukte, organiseren zijn ouders deze maand een speciale reünie. “We hebben alle klasgenoten uit zijn zesde leerjaar uit 1988 uitgenodigd om foto’s en anekdotes uit te wisselen”, zeggen Theo en Lucienne Hendrikx-Verheyen uit Opoeteren. “Want veel mensen denken nog altijd dat ze er beter niet over beginnen, maar het beste is om er zo veel mogelijk over te praten.” Een datum die in hun geheugen gegrift staat. Dat is 8 januari 1992. Die ochtend was Jorgen, toen 15, met de fiets naar school vertrokken. Van Opoeteren naar SintJansberg in Maaseik. Elf kilometer, waarvan een aanzienlijk deel langs de Neeroeterenstraat. Een gevaarlijke weg zonder fietspaden.
“Ik was samen met mijn dochter melk gaan halen in de kelder toen hij vertrok. Het laatste wat ik nog door het raam zag, was zijn fietslichtje. Daar was hij heel streng op”, zegt moeder Lucienne Verheyen (62). Nog geen kwartier later rinkelde de telefoon. “Er was iets ergs gebeurd met Jorgen, op amper 500 meter van huis. Niet veel later stond de politie aan de deur. Is het erg?, vroeg ik. Ze zeiden niks. Dat was genoeg.”
Veel gedronken
De manier waarop Jorgen van de weg werd gemaaid, doet ook 25 jaar nadien nog pijn. Het herinnert ook aan recente tragische ongevallen, zoals dat met de 12-jarige Merel de Prins. “De dader was een man van Marokkaanse afkomst, met drie kinderen. Hij was samen met een vriend op de terugweg van een vrijgezellenfeest. Ze hadden gedronken, veel gedronken. In de bocht ter hoogte van de Volmolen heeft hij Jorgen langs achteren gegrepen. Hij had geen licht op zijn fiets, zo beweerde hij. Dat deed pijn.”
Na het ongeval vluchtte de dader naar Marokko. “Daar heeft hij nog iemand anders doodgereden”, vertelt vader Theo. “Uit vrees voor wraak door de familie daar en omdat hij wist dat de straffen hier milder waren, is hij teruggekomen naar België, maar spijt heeft hij nooit betuigd.”
Veel andere informatie krijgen de nabestaanden op dat moment ook nog niet. “Met Kerstmis 93 werd het mij echt te veel”, vertelt Theo. “Wij geen kerst, dan hij ook niet, dacht ik. Op kerstdag, een woensdag, ben ik naar de politie gereden. Na een telefoontje met het gerecht in Tongeren kreeg ik te horen dat hij in de cel zat. Dat luchtte op.”
“Maar naar het proces wilden we niet gaan. Dat werd ons ook afgeraden. We wilden niet oog in oog komen te staan met een dader die zelfs ontkende dat hij het was die aan het stuur zat. Hij heeft uiteindelijk vijf jaar rijverbod en een jaar effectieve celstraf gekregen. Wat er nu van hem is gekomen, weten we niet. En we willen het ook niet weten.”
41ste verjaardag
Woensdag, op 5 april, zou Jorgen 41 jaar geworden zijn. “Het is 25 jaar geleden dat hij verongelukte. We hadden er al eens aan gedacht om iets te organiseren, maar ik durfde de stap niet zetten”, zegt Theo. “Tot vorige zomer plots een klasgenoot aan de deur stond. Hij had 25 jaar lang met de vraag gezeten of wij daar wel voor open stonden.” Zo kwamen Theo en Lucienne op het idee om na 25 jaar een klasreünie te organiseren voor het zesde leerjaar van de basisschool in Opoeteren uit 1988. “Op zaterdag 22 april komen we samen in het Chirolokaal, langs dezelfde weg waar Jorgen werd aangereden. We willen vooral anekdotes en foto’s uitwisselen. Zo weten we nu pas waarom iemand van zijn klas al 25 jaar lang elk jaar met Allerheiligen een bloemetje op zijn graf zet”, zegt vader Theo, die nog druk in de weer is met het selecteren van muziek en videoclips uit de periode van het ongeluk.
Het moeilijkste is te zien hoe het leven van zijn leeftijdsgenoten verdergaat. Heel die toekomst is ons ontnomen Theo en Lucienne Hendrikx-Verheyen
Eeuwig gelukkig
Hoewel het verdriet na 25 jaar gesleten is en de gevaarlijke weg onder meer dankzij de inzet van Theo en Lucienne begin jaren 2000 eindelijk fietspaden kreeg, denken ze nog elke dag aan die fatale winterochtend in 1992. “Het moeilijkste is om te zien hoe het leven van zijn leeftijdsgenoten verdergaat. De eerste die 18 werd, het eerste trouwfeest, de eerste met kinderen. Al die eerste keren waren de moeilijkste. Dan sta je stil bij wat had kunnen zijn. Heel die toekomst is ons ontnomen.”
“Maar dat betekent niet dat we er niet over willen praten. Veel mensen denken dat ze er beter niet over beginnen. Ze praten eroverheen. Ze beginnen meteen over iets anders. Maar het is beter om er zo veel mogelijk over te praten.”
“Ik trek mij op aan het idee dat Jorgen op een heel gelukkig moment is gestorven”, zegt Theo. “Hij had net onze vakantie mogen kiezen en de avond tevoren zijn eerste liefdesbrief verstuurd. Hij was écht gelukkig en dat zal hij in mijn gedachten voor
eeuwig zijn.”