Lepeltje lepeltje

Twee renners die lepeltje lepeltje op de Oude Kwaremont liggen. Geef toe, het is geen alledaags beeld. Zeker niet bij de derde doorkomst van dé viphelling van het noordelijk halfrond. Het fietsmerk van de AG2R-renner is onleesbaar, want over het lichtblauwe kader hangt een donkerblauwe herenjas gedrapeerd. Buiten beeld krabbelt een derde slachtoffer snel weer recht, hij zou later tweede worden. Het dramatische tafereel werpt tegelijk een kleine smet op de wedstrijd - de ‘wat als?-vragen’ zoemden meteen als vroege voorjaarsmuggen door menig volkscafé en Vlaamse huiskamer - maar maakt de race tegelijk nog legendarischer dan die al was voor de overlevering.

De krachttoer die winnaar Philippe Gilbert namelijk uit zijn kuiten schudde, is - zeker in het moderne wielrennen - du jamais vu. Een ‘voorbeslissing’ forceren op 95 kilometer van de aankomst om vervolgens veertig kilometer verder solo slim te spelen. Dat is openlijk solliciteren naar een adjectief als Merckxiaans.

Gilbert is een ambassadeur van het cyclisme à l’ancienne. Vroeg de beuk erin, niet te veel rekenen. Stoempen en vooral niet achterom kijken. De perfecte tactiek, zeker als je bij Quick Step Floors rijdt. Er zijn namelijk altijd vier andere kopmannen die op vinkenslag zitten om een volgende aanval op te zetten of - indien de aanvaller het tot de streep uitzingt - het blok erop te gooien.

De tegenstand had nochtans kunnen weten dat Gilbert niet zou wachten op de explosie van Sagan en Van Avermaet, om vervolgens met (één van) beide naar de streep te rijden. Wie naar Dwars door Vlaanderen, E3 Harelbeke en de Driedaagse De Panne-Koksijde heeft gekeken, wist dat de Belgische kampioen resoluut voor de vlucht vooruit zou opteren. Hongerig als hij was naar het Vlaamse werk, nadat hij jarenlang - ondanks het nodige weerwerk - op dieet was gezet door de ploegleiding van BMC. Phil was in hun ogen een man voor het Waalse klimwerk. Heeft hij de formatie van Jim Ochowicz lik op stuk gegeven, zeg! Patrick Lefevere was zo schrander om de op revanche beluste Waal een contract onder de neus te schuiven. Een prestatiegericht zowaar. Reken maar van yes dat de architect van Quick Step Floors nu met de glimlach de cijfertjes naar boven aanpast. Lef wordt beloond. En zo hoort het ook!