“Mijn hart ligt hier”

Techniektrainer Michel Ribeiro ruilt het blauw-wit van Genk in voor dat van Kansas City

China

De splijtende passes van Kevin De Bruyne, de snedige dribbels van Yannick Carrasco, de fluwelen baltoetsen van Divock Origi. We zouden ze vandaag allicht niet kunnen bewonderen, als die Rode Duivels in hun jeugd niet in contact waren gekomen met Michel Ribeiro. Veertien seizoenen lang schaafde de Genkse coach aan de techniek van die en vele andere coryfeeën. Momenteel lopen er in de A-kern dertien afgewerkte producten rond uit de eigen academie. “En al zeg ik het zelf, je kan ze er zo uithalen”, glundert Ribeiro trots. Komende zomer eindigt dat verhaal. Ribeiro verhuist naar het Amerikaanse Sporting Kansas City. “Maar mijn hart ligt hier.” Amper 28 was Ribeiro en net gestopt met voetballen, toen hij door Ronny Van Geneugden werd aangesproken. Of hij geen jeugdploeg bij Genk wilde trainen? Neen dus. Hij wilde wel aan de slag gaan als techniektrainer van alle leeftijdscategorieën. In die functie groeide hij uit tot één van de belangrijkste steunpilaren van de jeugdacademie. Om beloftevolle elementen dat laatste zetje te geven naar de A-ploeg, werd hij ook de rechterhand van Domenico Olivieri bij de beloften.

“Ik sta vele tientallen uren per week op het veld”, aldus Ribeiro. “Bovendien volg ik in het weekend een hele reeks jeugdwedstrijden. In totaal hebben we meer dan 230 spelertjes. Ik ken ze allemaal. Ik weet wanneer ze iets hebben voorgehad op training, wanneer ze problemen hebben thuis, enzovoorts. Ik ga dat verschrikkelijk missen.” Maar op z’n 41ste wil Ribeiro nieuwe horizonten verkennen. “Ik heb in het verleden tal van aanbiedingen gehad. Van absolute topclubs. Maar ik heb die boot altijd afgehouden. Soms omdat de jeugdwerking me niet aanstond. Als ik vroeg wie er naar de A-ploeg was doorgestroomd, konden ze me geen twee namen noemen. Soms omdat het familiaal te moeilijk lag. Zo zag mijn vrouw een club uit China niet zitten. Ook vanuit Portugal, Frankrijk, Italië en Engeland trokken en trekken ze aan mijn mouw.”

Toch wordt het Amerika. De MLS. Niet bepaald het voetbalwalhalla. “Maar het project van Kansas City trekt me aan. De eerste contacten dateren van twee jaar geleden. De mensen van Kansas waren verbaasd dat een club als Genk met zo’n bescheiden budget al die talenten afleverde. Vorige zomer zijn de contacten intensiever geworden. Samen met mijn vrouw ben ik ginds geweest. We zijn daar schitterend opgevangen. Ik heb ook fijne gesprekken gehad met hoofdcoach Peter Vermes en de voorzitter. Hun project bevalt me enorm. Hun jeugdwerking is uitstekend, de accommodaties zijn top. Stiekem had ik gehoopt dat er minpunten zouden zijn. Maar die heb ik niet ontdekt. Het voelt goed aan. Ook financieel, daar moet ik niet flauw over doen. Al is dat niet mijn drijfveer. Ik kan ginds mijn ei kwijt, zal ook bij de A-ploeg worden betrokken. Die speelt in… blauw en wit. Wat kan ik meer wensen?”

Skypen

Toch zal het afscheid over enkele

Michel RIBEIRO maanden hem zwaar vallen. Domenico Olivieri, Gilbert Roex, Dimitri de Condé, Roland Breugelmans, alle jeugdcoaches, hij draagt ze allemaal een warm hart toe. “Maar ofwel blijf ik dit doen tot mijn pensioen ofwel volg ik mijn ambitie. Ik heb in Kansas getekend voor twee jaar met optie. Als het niet meevalt, houdt het daarna op. Ik kijk in ieder geval met veel voldoening terug op mijn Genkse periode. Ik heb fantastisch kunnen werken met coaches als Mario Been en Alex McLeish, die onlangs nog verklaarde dat Schotse coaches best hier hun licht eens komen opsteken. Genk heeft de beste jeugdwerking van België. Ik geniet ervan. Als ik ooit terugkeer, zal ik sowieso eerst praten met Genk. Belgische concurrenten moeten niet proberen, dat kan ik niet maken. Ik blijf blauwwit.”

Uiteraard zit er aan deze transfer ook een menselijk aspect. Je familie en vrienden de rug toekeren, doet pijn. “Mijn vrouw moet haar job als verantwoordelijke van een kledingwinkel in Genk opgeven. Niet simpel. Maar zij zal ginds niet lang stilzitten, zo ken ik ze wel. Zoon Diego moet al zijn kameraden in en buiten het voetbal vaarwel zeggen. Ook niet evident. Hij komt terecht in de opleiding bij Kansas. Maar het ergste is het voor mijn moeder. Na de trainingen ga ik vaak bij haar op de koffie. Dat valt nu weg. We kunnen natuurlijk skypen en mijn drie broers en twee zussen zullen haar zeker goed opvangen. Maar die knuffels van haar ga ik wel missen.”

De knuffels van mijn moeder ga ik wel missen