“Pinguïn wilde met me trouwen”
Looise (32) werkte vier maanden op onbewoond eiland op Zuidpool
De Looise Hannelore Cuypers (32) heeft vier maanden geleefd en gewerkt op een onbewoond eiland, zo groot als een voetbalveld, op de Zuidpool. De tandarts uit Engsbergen (Tessenderlo) werd uit duizenden avonturiers geselecteerd om er het postkantoor open te houden en onderzoek te doen naar een pinguïnkolonie op het eiland. “Het werd alles en meer dan ik ooit gehoopt had”, zegt ze enthousiast. Hannelore, die al sinds haar twaalfde in Noorwegen woont, solliciteerde vorig jaar op aandringen van haar mama bij de UK Antarctic Heritage Trust, een
Hannelore CUYPERS Britse vzw die zich om de Zuidpool bekommert. Het doel: een job op Goudier Island, een klein onbewoond eilandje op de Zuidpool dat tijdens het zomerseizoen zo’n 18.000 toeristen ontvangt. “Er waren duizenden kandidaten dus ik had nooit gedacht dat ik geselecteerd zou worden. Zelfs mijn vrienden zeiden dat ik het nooit zou halen”, vertelt ze. “Ik ben er echter altijd in blijven geloven en toen ik uiteindelijk te horen kreeg dat ik erbij was, kon mijn geluk niet op.”
Postbode tussen pinguïns
Het avontuur begon op 1 november. Toen zette Hannelore samen met drie Britse collega’s koers naar Port Lockroy, de haven van het eiland. “Het werd een lange reis”, zegt ze. “We moesten op 12 november aankomen maar omdat de zee rond het eiland dichtgevroren was, hebben we drie dagen vertraging opgelopen.” Eenmaal voet aan wal gezet, gingen de dames aan de slag. “Er was acht maanden lang niemand op het eiland geweest dus eerst moesten we alle paden sneeuwvrij maken”, klinkt het. “Daarnaast moesten we alle dozen uit het schip halen, alles poetsen en schrobben met zeewater en de uitwerpselen van vogels van het dak schrapen.” Toen dat karwei erop zat, moest het echte werk nog beginnen. De hoofdtaak van het team bestond immers onder meer uit het onderhouden van de historische gebouwen, het openhouden van het postkantoor en de souvenirshop en het bestuderen van de pinguïnkolonie die op het eiland resideert. “Het waren lange dagen met weinig slaap”, zegt ze. “We sliepen met vier personen in een klein hutje en hadden geen elektriciteit of stromend water. Het was erg primitief. ’s Nachts werden we soms wakker door het helse lawaai van de zuidpoolkippen (een vogelsoort die op de Zuidpool leeft, nvdr.) op het dak van onze hut. Het leken wel dino’s die onze hele hut gingen afbreken.”
Nooit ruzie
Hannelore was maandenlang gescheiden van haar familie en vrienden. “Maar de pakjes en brieven die ik kreeg, betekenden heel veel voor me”, zegt ze. “Er was ook satelliettelefoon, dus bij speciale gelegenheden konden we naar het thuisfront bellen. Het ergste gemis was er eigenlijk bij Kerstmis, dat had ik helemaal niet verwacht.”
En als er dan toch een moeilijke periode was, waren de collega’s er om haar te steunen. “Het is niet te geloven hoe goed het met hen klikte”, aldus Hannelore. “We kenden elkaar van haar noch pluim, maar in die vier maanden hebben we geen enkele keer ruzie gehad. Toen een van de collega’s zag dat ik een moeilijk moment had, kreeg ik spontaan een knuffel. Het zijn fantastische mensen.”
Huwelijksaanzoek
Hannelore kon het ook goed vinden met de ezelspinguïns op het eiland. “Eén van hen heeft me zelfs ten huwelijk gevraagd”, lacht ze. “Hij kwam naar me toe, legde een steen voor mijn voeten en maakte een buiging. Blijkbaar doen ze dat als ze aangetrokken zijn tot een vrouwtje en willen dat ze een nest bouwt. Ik stond perplex. Het kan natuurlijk ook zijn dat ik zo hard naar pinguïnkak stonk dat het diertje gewoon niet meer wist of ik een mens of een pinguïn was.”
Sinds 1 maart is Hannelore weer thuis in Noorwegen. “Ik mis het avontuur”, zegt ze. “Toen we het eiland achter ons lieten, hadden we tranen in de ogen. Maar voor mij werd het pas echt zwaar toen we van het schip stapten. Toen pas besefte ik dat het echt voorbij was. Het avontuur heeft een grote indruk op me gemaakt. Ik heb zo veel mooie herinneringen dat ik er een boek over zou kunnen schrijven.”
Een van de pinguïns legde een steen voor mijn voeten en maakte een buiging. Blijkbaar doen ze dat als ze aangetrokken zijn tot een vrouwtje