BOMPA RAYMOND SCHIET LAATSTE BELGISCHE WEDSTRIJD VAN BOONEN OP GANG “Zondag is het aan Tom. Dan kan hij ons ’s anderdaags zijn kassei komen tonen”
“Luistert: aan alles is een begin en een einde. Dat is nergens zo duidelijk als in de koers. Daar zijn twee strepen: de start en de Zondag bereikt Tom zijn arrivé. Ik ben niet triestig omdat het gedaan is, ik ben blij om wat geweest is.” Bompa Raymond Boonen (85) mocht gisteren aan zijn rusthuis in Balen het startschot geven van de Scheldeprijs, Toms laatste wedstrijd op Belgische bodem. Wij keken met hem mee naar de koers.
arrivé.
Bompa Raymond is een mooie man. Karakterkop, strak achterovergekamd haar, schouders van beton en immer stoute oogjes. Hij hoort de complimenten ook wanneer hij zich een weg baant naar de straatkant en de wedstrijd op gang schiet. Dan barst het applaus aan rusthuis Nethehof los. Raymond is hier een beetje de vedette, als ‘grootvader van’.
Het rusthuis heeft zich feestelijk opgemaakt. Ballonnen en posters, op het grasperk een honderdtal stoelen voor de bewoners, friet- en bierkramen. Maar Raymond wil meteen na de start terug naar zijn kamer, waar zijn vrouw Louisa (84) is gebleven. Door haar zitten ze hier. Twee jaar geleden is Louisa gevallen. Met de fiets nog wel, op 50 meter van haar deur. Toen ze zagen dat het niet snel beterde, is zij naar hier verhuisd. Raymond bleef thuis. Maar dat ging niet. Hij liep verloren. Een man alleen, dat is een sukkelaar.
Op de kamer zet bompa Raymond meteen de radio aan. Er is een kopgroep weg. Bompa denkt niet dat Tom vandaag voor de winst gaat. Hij draagt zijn lange koersbroek nog. “Als hij die aan heeft, ziet hij de koers meer als een training.”
Tom soldaat
In de kamer staan veel familiefoto’s. Ook van Toms tweeling Valentine en Jacqueline. Tom en Lore komen vaak met de meisjes langs. “Ik haal ze nog altijd niet uit elkaar. Met ouder worden, lijken ze steeds meer op elkaar. Alle twee even levendig. Overal opkruipen, alles in de kamer onderzoeken zo en dan stuiven ze elk een kantka van de gang op.”
TomTo was niet anders, zegt opa Raymond.Ra Waar hij als kind woonde, was vlak bij een opslagplaats van oud legermateriaal. Wanneer bompa en bomma kwamen babysitten, moesten ze Tom en zijn broer daar gaan zoeken. Ze waren altijd soldaatje aan het spelen. Met veel te grote legerkostuums aan. “Daar zijn zeker nog foto’s van te vinden.” De tv-uitzending is begonnen. Raymond kijkt zonder klank. Hij wil zijn vrouw, die veel moet slapen, niet wakker houden. “Na al die jaren kan ik wel zonder commentaar naar de koers kijken. Ik zie nu al dat het zal uitdraaien op een massasprint. Tom zie ik niet en dat is goed. Op 70 kilometer van de streep moet hij onzichtbaar zijn.”
Op 30ste stoppen
Zelf heeft Raymond als kind niet gefietst. Want er was geen fiets. Hij was negen toen de oorlog uitbrak. Er was geen geld voor een kinderfiets. “Ik heb leren fietsen tussen het kader op mijn vaders grote fiets. Ach, ik klaag niet. Ik heb heel mijn leven hard kunnen werken. Wel dertien stielen gedaan, maar telkens weer om me te verbeteren. Er was veel achterklap daarover. Maar ik luisterde daar niet naar. Ik liet dat allemaal van mij glijden. Tom is daarin net als ik: de storm van kritiek gewoon laten overwaaien.”
De plaatselijke rondes in Schoten zijn begonnen. Quick Step Floors schuift naar voor. Bompa ook. Tom is nu constant in beeld. Maar Bompa ziet dat niet graag. “Veel te vroeg om nu al daar te zitten.” Is Tom ook te vroeg met zijn pensioen, zondag? Opa Raymond fluistert plots: “Het is niet bekend, maar ik vertel het je nu toch: Tom was altijd van plan om op zijn 30ste te stoppen. Maar 2010 was zo’n slecht jaar dat hij besliste door te doen en twee jaar later had hij zijn beste jaar ooit. Je weet het nooit in het leven.’’ Raymond kijkt door het raam van zijn kamer en wijst naar buiten: “Als Tom gaat trainen, passeert hij altijd en dan zwaait hij. Maar hij komt niet binnen. Zo is Tom: trainen is trainen. Straks moet hij niet meer trainen. Jammer, voor mij.” Wat moet Tom straks doen? Nog eenzoontjemaken,misschien?Raymond schudt van neen: “Mocht ik hen zijn, ik zou ermee stoppen. Twee kinderen is genoeg, toch als je ze fatsoenlijk wil opvoeden.” Op drie kilometer van de streep, zegt bompa al: “Kittel gaat winnen.” En Kittel wint. “Maar zondag is het aan Tom, en dan komt hij maandag zijn kassei tonen. De eerste steen van zijn nieuwe levenspad.”
Als Tom gaat gaat trainen, trainen, passeert hij altijd en dan zwaait hij. Straks moet hij niet meer trainen. Jammer voor mij Raymond BOONEN
Opa van Tom