DE SLIMSTE EENMANSSHOW OOIT
Bloemen en gescheurde trommelvliezen voor Ed Sheeran in Sportpaleis
ANTWERPEN - Ed Sheeran (26) is zowat het meest atypische popfenomeen van het moment. Een rosse slungel met slechte kledingsmaak, lukrake tattoos en een acuut gebrek aan sterallures. Maar ook een spitse neus voor hits die dieper snijden dan de korst. Meezingende tienermeiden én muziekliefhebbers, ze vonden het gisteren in het Sportpaleis even interessant. Het leuke? Er is nog groeimarge. Safarigangers hebben al een dik half jaar hun tent opstaan naast het Sportpaleis. Want niet vaak krijg je de kans om op korte tijd de ‘big five’ van posterboys te spotten. Na Justin Bieber, Drake, The Weeknd en Bruno Mars kwam gisteren Ed Sheeran, de vreemde eend in het rijtje, zijn vakje aanvinken. Zijn troeven? De tattoos van Bieber, zonder het strafblad. De fascinatie voor het experimenteren met vrouwen en drugs van Drake, zonder daarover op te scheppen. En met z’n warrige haar en knullige outfits oogst Sheeran nog niet half zo veel sexappeal als The Weeknd en Mars. De kunst om een intelligente song te schrijven, delen ze wel.
Wat Sheeran vooral onderscheidt, is zijn aaibaarheidsfactor. Ed is de underdog van het pak, bereikbaar en aimabel. Meer BFF dan seksicoon. Dat, misschien nog meer dan zijn hitarsenaal, levert hem een vaste stek in de charts op. ÷ (Divide) doorbrak in januari een driejarige stilte, sindsdien staat Sheeran op nummer één in België. Nog een week en hij is de meest succesvolle Britse artiest ooit in onze Ultratop. Hoeft het dan te verbazen dat het Sportpaleis in een scheet was uitverkocht? Of dat honderden tieners al op het middaguur voor de deuren ‘Castle On The Hill’ zaten te kwelen? Neen dus. Maar, godzijdank, Sheeran biedt meer dan dat.
Act geperfectioneerd
Datzelfde ‘Castle On The Hill’ opende de show. Op z’n dooie gemak gleed Sheeran bijna onopgemerkt het kale podium op, na al die tijd nog steeds in z’n uppie. Geen tros muzikanten, backings en cancandanseressen. Enkel hij, een gitaar en een samplemachine waarmee hij met een simpele druk van de dikke teen zijn eigen drummer, bassist en koor werd. Op Pukkelpop ’14 verdeelde die eenmansshow de weide, vandaag heeft Sheeran zijn act geperfectioneerd. Waar zijn collega’s de grote kanonnen nodig hebben om hun show visueel én muzikaal spannend te houden, gaat rosse Ed prat op een dijk van een stem – lang geleden dat we een singer-songwriter twee lange uren vocaal overeind zagen blijven –, katholieke visuals en gevatte spielerei met zijn trouwe kudde fans. Een beetje glad gebabbel, semi-emotionele meezingers à la ‘The A-Team’ en tonnen charme werden beloond: voor de gelegenheid hadden de meisjes halt gehouden aan de dichtstbijzijnde florist om tijdens ‘What Do I Know’ witte rozen naar Eds kop te gooien. De slipjes bleven onder de lakens, Sheeran bedankte met een knipoog.
Straatzanger
Het duurde even, maar vanaf het virtuoze ‘Bloodstream’ gingen de kelen open en de trommelvliezen scheuren. Op iedere andere doordeweekse woensdag krijgen wij buikloop van massagejoel, deze keer namen de songs de bijval dankbaar in ontvangst. Want ondanks enkele miljoenen duiten in zijn zak staat Sheeran niet ver van een straatzanger. Zolang de songs sterk genoeg zijn, doet de muziek al het werk. Maar af en toe knelt daar het schoentje. ‘Thinking Out Loud’ smeekte om blazers, het nieuwe ‘Happier’ raakte niet verder dan de middelmatigheid van debuut +. Ook het duo ‘Don’t’/‘New Man’ stinkt live nog steeds te veel naar Lucy Pearl en Backstreet om origineel te zijn, Sheerans parlando in ‘Eraser’ is pure diefstal van The Streets. Maar hey, als dat iéts bewijst, dan wel dat Sheeran zijn klassiekers kent.
Slim
“Ik denk dat ik eindelijk België gebroken heb”, lachte Ed. Vraag het aan het publiek en zij schreeuwen ja. Vraag het aan ons en we merken fijntjes op dat het nog beter kan. Het bannen van de tin whistle uit ‘Galway Girl’ was de juiste zet, ‘Dive’ en ‘Perfect’ flirtten nog te veel met de overtreffende trap van klef. Maar tegelijk slikken we onze woorden van drie jaar geleden in: Sheeran is een toffe kerel, een slimme artiest. Moet wel, als je Rag’n’Bone Mans draak ‘Human’ ongestraft in ‘I See Fire’ laat overvloeien.
Oude single ‘Sing’ mocht de rangen sluiten, gedoodverfd slotakkoord ‘Shape of You’ brak die in de bissen weer even open. En daar stonden wij, ons imago al lang niet meer indachtig mee te wiegen met een tieneridool. De trienen hadden voor een keer gelijk.
Ik denk dat ik België gebroken heb Ed SHEERAN Muzikant