Voetje voor voetje
leven, Giovanni was erg depressief. En kijk hem daar nu zitten”, lachen ze, terwijl Giovanni de Italiaanse charmeur bij uitstek uithangt. “Ik heb het voetje voor voetje gedaan. Letterlijk. Die eerste keer uit bed in het ziekenhuis heb ik twintig minuten over twee meter gedaan. Het zweet liep gewoon van me af. De dokters kwamen achteraf naar me toe: U bent vandaag op stap geweest, geloof ik? Ik denk dat u naar huis wil. En dat was zo, uiteraard. Ik wilde opnieuw vooruit, ik had genoeg in dat ziekenhuisbed gelegen. Maar ja, ik had het toen nog moeilijk om te aanvaarden. Intussen is dat anders, ik besef eens te meer dat la vita è bella. Het leven is mooi, om dankbaar voor te zijn. Daarom vinden de dokters het ook goed dat ik mijn verhaal wil vertellen. Zodat mensen weten dat het nooit te laat is, zodat ze beseffen dat er nog een leven na de ziekte is. Vooral die patiënten die denken aan zomaar opgeven”, geeft hij mee.
Geheelonthouding
Niet dat het sinds zijn thuiskomt allemaal vlotjes gegaan is voor Giovanni. Voor een Italiaan die houdt van zijn pasta, veel groentjes en een lekker wijntje is letterlijke geheelonthouding zo’n beetje een dagelijkse strijd. En niet alleen voor hem, ook zijn familie heeft het er moeilijk mee gehad. Ivan: “Eten staat bij ons voor gezelligheid. Dat was in het begin heel zwaar, zoals bij Kerstmis. Daar zaten we en opa mocht niets eten. Zelfs een gewoon