Langdurig ziek

Wie ziek is, is ziek en moet geholpen worden. Hij of zij moet medisch begeleid worden en moet vanuit de sociale zekerheid financieel gecompenseerd worden om de medische kosten te kunnen dragen en daarnaast ook een menswaardig leven te hebben. Maar wanneer we vaststellen dat we nu al 391.690 langdurig zieken hebben, te verstaan als zieken die al langer dan een jaar thuis zijn, dan stellen we ons daar vragen bij. Die vragen worden des te pertinenter wanneer men vaststelt dat die toename - 20.000 vorig jaar en 194.000 de laatste tien jaar - gelijkloopt met de verstrenging van de werkloosheidsreglementering en de vervroegde uitstapregelingen genre brugpensioen.

Is er hier sprake van communicerende vaten? Is er hier sprake van mensen die niet willen werken? We zeggen niet dat dit zo is. We zouden wel graag hebben dat dit grondig wordt onderzocht. Want als dit het geval zou zijn, dan hebben we vandoen met sociaal profitariaat op kosten van de echte zieken, de echte werklozen en al de mensen die werken en veel belastingen en SZ-bijdragen betalen om onze sociale zekerheid overeind te houden. Dit kan niet. Uiteraard zijn er verklaringen voor de toename van het aantal langdurig zieken. Zoals de veroudering van onze bevolking. Oudere mensen zijn gevoeliger, in het bijzonder oudere vrouwen. Dat is geweten. Ook de werkdruk is een veel aangehaalde verklaring, daarom de snelle toename aan burn-outs. Al denken we dat we dit laatste niet enkel aan de druk op het werk mogen toeschrijven. We leggen ook onszelf veel druk op. We moeten shortskiën en citytrippen, we moeten dit boek lezen en die film gezien hebben, we moeten sporten en vrienden ontvangen en uiteraard moeten we ook veel shoppen. Ook onze kinderen leggen we veel druk op. Ze moeten naar de muziekacademie en de sportclub, naar de jeugdbeweging en naar heel veel verjaardagsfeestjes. En wij rijden ons gek. Kortom, we hollen onszelf achterna en vergeten te vaak om gewoon van het leven te genieten.

De regering nam voor de paasvakantie maatregelen om het toenemend probleem van de langdurig zieken onder controle te krijgen. Werkgevers en werknemers moeten inspanningen doen om langdurig zieken te re-integreren in het arbeidsproces. Indien ze dit niet doen, riskeren ze sancties. Maar die zijn zo klein, dat ze niet van aard zullen zijn om de zaken te veranderen. Hier is meer mogelijk. Ook de inspecties moeten opgedreven worden en artsen die valse doktersbriefjes voorschrijven moeten streng gesanctioneerd worden. Maar het meest van al moeten we onszelf en hoe we onze maatschappij hebben georganiseerd in vraag durven stellen.

Het aantal burn-outs neemt snel toe. Omwille van de druk op het werk. Maar ook omwille van de druk die we onszelf en onze kinderen opleggen. We moeten ons de vraag durven stellen of dit wel allemaal nodig is