“Ik weet niet of mijn vrouw en mijn twee kinderen nog leven”
In zijn kleine appartementje in Bilzen kijkt Abdelkarim Alhassan (38) wezenloos voor zich uit. “Het liefst van al zou ik terug naar mijn thuisland Syrië gaan”, zegt hij stilletjes. “Mijn vrouw en kinderen zijn in gevaar en ik zit hier maar. Ik kan niks doen.” Drie dagen geleden kreeg Abdelkarim een onheilspellend telefoontje van de vader van zijn vrouw Adla (27). Het regime van president Bashar al-Assad had haar en hun twee kindjes – dochtertje Jude (3,5) en zoontje Mohammed (2,5) – gevangen genomen. Sindsdien eet Abdelkarim niet meer. Ook slapen doet hij nauwelijks. De verhalen over martelingen en liquidaties van gevangenen door het regime van Assad spoken hem constant door het hoofd. “Als mijn vrouw en kinderen moeten sterven, dan wil ik ook dood”, zegt hij.
Gebroken been
Abdelkarim vluchtte zo’n anderhalf jaar geleden – in oktober 2015 – uit zijn thuisland Syrië. 5.000 euro had hij veil om met een gammel bootje de oversteek te maken en zijn gezin in Europa een beter leven te geven. Zijn vrouw en twee kinderen liet hij achter in de Syrische stad Aleppo. “Omdat ik het geld niet had om hen mee naar hier te nemen”, zegt Abdelkarim. “Op dat moment waren mijn vrouw en twee kinderen ook relatief veilig in Aleppo. We woonden in een gebied dat nog stevig in handen was van de rebellen.” Maar na zijn vertrek sloeg de situatie in Aleppo helemaal om. IS nam een deel van de stad in handen en ook het regime van president Assad kreeg er terug voet aan de grond. “Het leger van Assad heeft mijn huis gebombardeerd en mijn auto’s in beslag genomen”, zegt Abdelkarim. “Maar het had nog erger gekund. Bij een van de bombardementen is mijn zoontje door het oog van de naald gekropen. Hij had gelukkig enkel zijn been gebroken.”
Gifgasaanval
Als opgejaagd wild vluchtte Abdelkarims vrouw met hun twee kinderen nadien van Aleppo naar Idlib, een stad die nog altijd in handen is van de rebellen. Ondertussen doet Abdelkarim er alles aan om zijn gezin naar België te halen, maar dat blijkt geen sinecure. “Via het zwarte circuit heb ik 1.000 euro betaald om de originele identiteitspapieren van mijn vrouw en kinderen vast te krijgen”, zegt Abdelkarim. “Mijn vrouw en kinderen zijn met die papieren richting Turkije getrokken, maar daar zijn ze letterlijk terug over de grens geschopt. Zonder internationaal paspoort komen ze Turkije niet in.” Opnieuw trekt het gezin richting Idlib en opnieuw ontsnappen ze aan de dood. “Mijn vrouw en kinderen waren net op bezoek bij familie in Khan Sheikhoun, toen er een gifgasaanval werd uitgevoerd op de stad (bij de aanval op 4 april vielen minstens 87 doden, onder wie tientallen kinderen, nvdr.). Ze zijn zelfs naar een plaatselijk ziekenhuis gebracht, maar gelukkig waren ze ver genoeg verwijderd van
de plaats waar de bommen insloegen.”
Bidden
Om haar internationaal paspoort vast te krijgen, zette Abdelkarims vrouw vorige week haar tocht verder richting Aleppo. “Ze heeft een chauffeur gezocht en de gok gewaagd om naar het hol van de leeuw te rijden in de hoop dat niemand haar zou herkennen als iemand uit rebellengebied, maar het liep mis”, zegt Abdelkarim. Bij een veiligheidspost in Khanasser, een stad tussen Idlib en Aleppo werden Abdelkarims vrouw en hun twee kinderen afgelopen dinsdag opgepakt door soldaten van het leger van Assad. “Sindsdien heb ik geen enkel teken van leven meer gekregen van mijn vrouw en kinderen”, zucht Abdelkarim. “Het leger weet ook dat mijn vrouw uit een familie komt die de rebellen zeer genegen is. Ik sterf van de angst. Het enige wat ik op dit moment kan doen, is bidden.”