Liefste Fiona
“Als ik 18 ben kom ik naar jullie”, straalde ze elke keer als ik haar ontmoette. Fiona was een zonnestraal met fonkelende ogen, een wonder. Naar België wilde ze, studeren en onderwijzeres worden. Haar dromen waren die van zovele meisjes van haar leeftijd. Met kinderen werken, de wereld zien, gelukkig zijn. Haar energie en vrolijkheid waren aanstekelijk. Haar liefde - ze knuffelde iedereen die ze graag zag - verwarmde de ziel. Zelf wist Fiona niet hoe oud ze was, dat wist niemand. Was ze 15 jaar geleden geboren, of 18 jaar? De enige die het kon weten, haar mama,waslanggeledengestorvenaanaids.Eendoodvonnisdatzehad doorgegeven aan haar pasgeboren dochter. Of Fiona besefte dat haar leven kort zou zijn, weet ik niet. Maar ze negeerde het. Een krachtig, vlammend leven, dat wilde ze. Zoals alle andere meisjes. Gisteren vernam ik de harde, wrede realiteit dat Fiona gestorven was. Haar onschuld betekende haar dood. Sinds enige tijd nam ze haar medicatie niet meer. Ze weigerde, ze wilde zijn zoals alle andere meisjes in haar dorp, waar ze onlangs was teruggekeerd na jaren verblijf in het nieuwe educatiecentrum The Future of Hope van goede vriendin Chido Govera.
Ik herinner me de eerste keer datikhaarzaginHarare.Tussen al die andere meisjes die jaren onbemind en anoniem op straat hadden geleefd, voor Chido zich over hen had ontfermd. Het waren Fiona’s pientere ogen en levensvreugdediemijnamijneerstebezoekhaddenovertuigdomdezekinderen Ik heb gehuild om Fiona’s dood. Verdriet, spijt, onbegrip en begrip. Ik heb een kind verloren. Pijn is als liefde, het kent geen grenzen, het overstijgt alle barrières. Ik ontmoette Fiona slechts tien keer, maar er was geendagelijkscontactnodigomvanhaartehouden.Zedeedmeverder kijkendatmijneigengenen,mijneigenlapjegrond,mijnland.Zelietme zien dat ik net als haar een nomade was, dat we dat allemaal zijn. En dat wehetgelukhaddenomeentijdjeergenstemogenzijn,tekunnengenieten van wat we mochten zien en meemaken. Ondanks haar korte tocht had ze veel te vertellen en droeg ze deze belangrijke boodschap met zich mee. Of zoals Chido mij zei: “iedereen is hier voor een andere reden.” Fiona mag anoniem geboren zijn, maar ze is niet anoniem gestorven. Fiona was een kind van Chido. Een kind van mij en mijn vrouw. Een kind van haar dorp, van de wereld, van ons allemaal.
Liefste Fiona, ik weet dat Pasen voor mij nooit meer hetzelfde zal zijn. Iets zal uit jouw overlijden verrijzen. Ik heb een kind verloren. Pijn is als liefde, het kent geen grenzen, het overstijgt alle barrières