Mag ik ook eens mijn middelvinger opsteken?
De voorbije weken regende het journalisten in Beringen. Elke Vlaming weet ondertussen waar Beringen ligt, positief blijven! De paraplu was zo smal dat er weinigen onder wilden kruipen. ‘Den deze’ stond weer paraat om de journalisten van antwoord te dienen. Eerst ging het over de befaamde moskee in Beringen. Wat doen ze daar toch allemaal, vroeg de Vlaming zich af? Wat doe je in een moskee, bidden en tot bezinning komen. Of er aan politiek werd gedaan, weet ik niet. Nee, politiek kan en mag niet in een moskee. De vraag is: waarom wordt dat vermoeden meteen gebruikt om een hele gemeenschap in een kwaad daglicht te stellen? Het Turkse referendum overheerste het paasweekend. De paashaas was er snel van door. En mijn christelijke vrienden lieten mij ook in de steek, geen enkele bracht paaseieren. :-) Ik dacht dat integratie toch van beide kanten moet komen. Op onze religieuze feesten deel ik met mijn vrienden niet alleen mijn vreugde maar ook mijn van suiker afdruipende baklava. Ik geloof in de sterkte van de Limburgse vlaai en baklava. Die heeft al zovelen onder ons samengebracht en verzoend. Mijn favoriet blijft de rijsttaart van de ambachtelijke bakker. Helaas is het leven in Vlaanderen soms niet zo zoet. De paplepel van polariserende uitspraken proeft bitter en soms zelfs zuur. Waarom kaffer ik hierover? Omdat ik nogmaals wil zeggen dat de integratie toch niet zo geslaagd is. Jarenlang heeft men ons, de Turkse Vlamingen, in getto’s geduwd. Onze ouders namen zonder veel nadenken de uitdaging aan om hier te komen werken. Ze hadden niets bij zich toen ze hier aankwamen, enkel een koffertje gevuld met de moed er het beste van te maken. Men zag ons Turken graag komen, net als de Marokkanen. We wilden immers hard werken en bleven rustig in onze buurt: de arbeidershuizen, de cités en de mijnhuizen. Uit het oog, waar we niemands beeld van een homogeen blank Vlaanderen verstoorden.
Daar, en toen zag niemand het, werd de basis gelegd voor een maatschappelijk isolement. Turken en Marokkanen verbroederden in hun kleine wereld. Eigenlijk hadden ze geen vrijheid, ze weken niet uit. De vertrouwde omgeving was hun houvast en hun standvastigheid. Buiten was voor ons onbekend. Wij hadden bijna geen rolmodellen naar wie wij konden opkijken. We hielden steevast vast aan onze roots in Turkije. Ik kruip echt niet graag in een slachtofferrol maar de laatste dagen werd ik een beetje emotioneel, misschien te veel zelfs. Ik voel precies of ze mij terugfluiten omdat de meesten onder ons van integratie niets gebakken hebben. Luisteren en stilletjes in de hoek zitten, nee, dit is niet aan mij besteed.
Ik ben dan ook erg impulsief en smijt mijn emoties op Facebook, waar ik bakken vol kritiek over mij heen krijg. Niemand zal mij het zwijgen opleggen. Zelfs mijn man is daar niet in geslaagd, laat staan mijn Facebookvrienden. Om het verhaal tot een einde te brengen. Opnieuw en opnieuw moet ik me bewijzen dat ik super goed geïntegreerd ben. Hoeft dat nog? Meral, die hier geboren en getogen is? Ach, ik hou niet van medelijden opwekkende taal.
Deze keer heb ik goesting in iets anders. Ik steek mijn middelvinger op aan allen die mij niet willen begrijpen. Aan allen die ons verder blijven polariseren. Ik weet dat jullie dit niet van mij gewoon zijn, maar deze keer wil ik toch iets anders doen, met de hoop dat er iets zal veranderen. En dat ik het nooit meer hoef te doen. God, en mijn beste vrienden, vergeef mij deze keer. Amen.