Turkije-debat

Willy VOS, Riemst In het grote Turkije-debat in HBvL van 15 april probeerden Dewitte en Donckier antwoorden te vinden op vragen over het referendum en president Erdogan.

Blijkbaar was het al moeilijk om het debat te organiseren en om Turkse mensen rond te tafel te brengen. Drie Turkse vrouwen en drie Vlaamse mannen namen deel aan het debat. Voor de doorgewinterde journalisten Dewitte en Donckier moet dit toch één van de meest vervelende interviews geworden zijn. De Turkse vrouwelijke deelnemers blonken uit in nietszeggende antwoorden:

Meral Özcan: “geen tijd gehad om de 18 artikels van de grondwet te bestuderen”, “het besef dat men naar een dictatoriaal regime gaat in Turkije leeft niet bij de mensen”, “integratie is mislukt”.

Hilal Yalçin: “heb zelf gereden naar de stemming, niet met de bus”, “we zeggen niet op wie we gestemd hebben”, “Erdogan is een sterke leider”, “Turkse politici staan niet in de rij aan de kassa”.

Deze drie dames zullen zonder twijfel sterke vrouwen zijn die zeker meer te vertellen hebben, maar dat moeten zij dan ook (durven) doen. Zeker in het belang van de Turkse gemeenschap in ons land. We vergeten bijna de drie mannelijke deelnemers aan het debat. Wim Dries en Herman Reynders deden vooral hun best om uit te leggen waarom zij aanwezig waren op vorige bijeenkomsten van Erdogan in Limburg: om voor zijn veiligheid in te staan of om gewoon eens te kijken hoe het er aan toe gaat. Maar zij voegden er direct aan toe dat ze dit nu zeker niet meer zouden doen. Flauwe excuses. Gelukkig zat Leo Neels mee aan tafel om nog wat informatieve waarde aan dit interview toe te voegen.