Kletsen gekregen...
ACHTER DE SCHERMEN VAN HET NATUURHULPCENTRUM
Sinds een tijdje bouwen we elektrische installaties rond goten en kroonlijsten van woningen om er zo hardnekkige steenmarters buiten te houden. Mijn collega Dries en vrijwilliger Herman houden zich daar mee bezig. Elke woning is anders en telkens moeten we problemen oplossen om er voor te zorgen dat onze stroomdraden op de weg van de marter terechtkomen. Na zo een elektrische shock gaat die zeker verhuizen. Een en ander is ongevaarlijk voor het diertje, het is zo iets als de stroomdraad van een weide aanraken. Maar Dries riep mij om eens te komen voelen. Ze hadden een proefopstelling rond de dakgoot van het Natuurhulpcentrum gemaakt. Uiteraard ging ik daar niet aan voelen, maar ik gaf wel wat aanwijzingen om de stroomdraad een beetje te verplaatsen. Dries trok de stekker uit en ging op het trapladdertje staan om het stroomdraadje een beetje aan te passen. Terwijl hij aan de draad begint te plooien, steek ik de stekker terug in. Ik kan je garanderen dat ik voor de volle 100 procent overtuigd ben dat de marter na zo een elektrische shock schrikt. En Dries kan dat ook garanderen! Omdat ik langs het laddertje ben blijven staan om te voorkomen dat Dries van het schrikken zou vallen, ben ik natuurlijk veel te laat weg en niet snel genoeg om aan de woede van mijn collega te ontsnappen. Dus kreeg ik kletsen, maar vond het toch de moeite meer dan waard. Het systeem is hiermee getest en heeft zijn werking duidelijk bewezen. Ik kan nu vertellen dat mijn medewerkers onder hoogspanning werken. Sorry Dries, ik zal het (voorlopig) niet meer doen.