“Ik moest wel gaan werken want ik kreeg geen uitkering”
Hikmet Emre steekt de schuld op slachtoffer Wies Donders: “Ze zou me beschuldigen van verkrachting”
“Ik heb me laten leiden door de duivel”, klonk Hikmet Emre (40) gisteren. Maar het was vooral hijzelf die zich als een duiveltje-uit-een-doosje weerde door het verhoor van voorzitter Daenen. Neen, hij had niet de dood van ‘mevrouw Wies’ gewild. De 64jarige weduwe had hem gedwongen tot anale seks en daarvoor niet willen betalen. Illegaal in het land was hij niet zonder verblijfsvergunning want ze wisten op de gemeente toch dat hij nog hier was. Zwartwerk moest Hikmet wel doen omdat hij geen inkomen kreeg. En of hij echt van plan was om hier een uitkering te krijgen en dan naar Turkije terug te keren? “Natuurlijk, dat was mogelijk”, gaf hij onbevangen toe. “Ik heb last van mijn hart, mag ik gaan zitten om het allemaal te vertellen?”, begon de Maasmechelse Turk zijn verhoor op zijn manier. Een gaatje in zijn hart had hij, vijf hartaanvallen volgens Emre en nu een pacemaker. “Maar u kon wel dagelijks in het zwart in de bouw werken?”, informeerde assisenvoorzitter Jo Daenen. “Ik moest wel werken, want ik kreeg geen uitkering meer sinds mijn verblijfsvergunning geschrapt is.” Geld was een constant probleem in het leven van Hikmet. Het lijstje van schuldenaars is indrukwekkend. Van zijn vader en broers (die hij geld moest voor het huis dat pa voor 305.000 euro plots had gekocht nadat ze in Eisden waren beland) tot de plaatselijke kebabzaak en een krantenwinkel waar hij ging gokken op voetbalpronostieken. En natuurlijk zijn huisbaas die allesbehalve trouw de huur had gekregen en nog 1.200 euro wilde voor werken aan de elektriciteitsinstallatie en het terras. “Neen, ik heb niet geknoeid met de elektriciteit ( om te kunnen aftappen, nvdr.). Dat is zoals jouw huis in brand willen steken.”
Illegaal
Akkoord met alle beschrijvingen van zichzelf was Emre allesbehalve. Toen voorzitter Daenen stelde dat hij sinds maart 2013 illegaal in het land was nadat zijn verblijfsvergunning geschrapt was, zei hij: “Ik denk niet dat ik een illegaal was. Ik ging elke maand op het gemeentehuis zeggen dat ik nog in Maasmechelen woonde. Als ik echt illegaal was, zouden ze toch de politie sturen en mij het land uitzetten?”
Een verborgen leven had hij nooit geleid in Eisden. Emre gaf toe dat hij zelfs bij een Maasmechelse politieagent in het zwart had geklust. “Maar hij wist niet dat ik geen verblijfsvergunning meer had.” Het zwartwerk bij de agent ging hij delicaat uit de weg. Want er was nog zoiets als de huur en het levensonderhoud voor hemzelf en zijn moeder. Alhoewel dat ook behoorlijk apart verliep allemaal. “Mijn werkmakker huurde het appartement omdat hij op papier niet mocht samenwonen met zijn partner. Wij mochten erin wonen en aan hem betalen. Mijn moeder kreeg 950 euro uitkering vanuit Nederland. Maar ze moest wel 500 euro betalen voor haar domicilieadres daar. Ik kreeg toen 240 euro uitkering. Dus natuurlijk hadden we niet genoeg om rond te komen.”
Kwam daar nog zijn voorliefde voor voetbalpronostieken bij. “Dat noem ik geen gokken, ik wilde gewoon mijn geluk proberen”, omschreef Hikmet het. Maar één, twee keer had hij gegokt voor 200 euro. De andere keren was het gebleven bij 1 of 2 euro. Daenen: “Maar wel tot zes keer per dag?” Op 15 september 2014 had de huisbaas er genoeg van gehad en zou zijn schoonzoon de volgende dag zijn 1.200 euro komen halen. Hij had wel geloofd aan het geld te raken, zei Emre gisteren, want in de zomer had hij veel werk als klusser. Drie, vier keer herhaalde hij dat. Maar toch was er niets betaald op die 15de september. “Ik had geen werk, het ging niet zoals ik dacht. En nu zit ik hier.” Wies Donders had hij ontmoet toen hij met een vriend haar dorpel ging vervangen. Een paar klusjes in huis had ze hem toen gevraagd, stelde hij. Gordijnkasten, iets dat loshing aan de douche, het asfalt. Of hij wist dat Wies een andere klusjesman had aangesproken? Neen. Die dag was hij ook maar puur op het geraak naar haar huis getrokken. “Waarom? Ik wou een voorschot vragen op de werken. Of horen om vroeger te kunnen beginnen ( vrienden van Wies wisten dat ze pas na de feestdagen werken wilde laten uitvoeren, nvdr.). Ik wou mijn geluk proberen”, noemde hij het opnieuw.
Sigaret
De 64-jarige weduwe en enthousiaste schoolbusbegeleidster had niets geweten van zijn bezoek. Wat er in haar huis gebeurd is, blijft ook na gisteren een groot vraagstuk. “We hebben een sigaret gerookt in de keuken, daarna ben ik gaan opmeten voor de gordijnen in haar slaapkamer, gekeken naar de douche en de lijsten voor de gordijnen in de logeerkamer. En toen? Ben ik verplicht te antwoorden?”
Zijn kans was het om nu de waarheid te zeggen, benadrukte Daenen. “U hebt gezegd dat uw moeder alles voor u is. U begrijpt dat hun moeder ook alles betekent voor de zonen van Wies. Ze hebben recht op de waarheid.” Waarop Emre zijn laatste verklaring herhaalde: dat ze hem had betast aan de heupen, seks had gewild en gedreigd had om de politie te bellen als hij er niet op inging. “Ze zou zeggen dat ik haar verkracht had. Ze wist dat ik geld nodig had, dat ik illegaal was.” Vreemd, counterde de voorzitter: Emre dacht toch niet dat hij illegaal was? “Ik heb er geen verklaring voor. Ik herinner me niet wat er gebeurd is.”
Mahjong
In zijn woorden hadden ze seks gehad – anaal op haar vraag volgens Emre – en had ze daarna toch geen geld willen geven. Hoeveel ze hem beloofd had? “1.200 euro”, aldus de beschuldigde. Een bedrag dat hij nooit eerder had genoemd en hoongelach in de zaal uitlokte. Voor de vier zonen en zussen van Wies was het vooral erg pijnlijk. Zij had op internet alleen gezocht naar bloemschikken en het spelletje Mahjong. Hij was de avond voor de moord gaan surfen naar seks met oudere vrouwen, met oma’s, anaal. “Toevallig, ik deed dat vaker. Er is een groot verschil tussen kijken en toepassen.”
Hoe groot hij dan de kans achtte dat net die fantasie hem de volgende ochtend in de schoot werd geworpen? “Eén op één miljard”, bekende Hikmet ootmoedig. De wetsdokter had ook geen sporen of dergelijke kwetsuren gevonden bij het slachtoffer. En dan waren er nog de gelijklopende snijwonden op de hand van Wies. Het resultaat van ‘dwang’ om haar bankcode te zeggen? “Geen logisch mens zou zoiets geloven”, meende Emre. Vandaag getuigen de zonen van Wies over hoe ze haar vonden.