Vast in Venetië
VANMECHELEN OP WOENSDAG
Ik denk hier vaak aan hem. Aan de man die elke dag met zijn looprek voor mijn studio La Biomista passeert. Traag als een schip dat de riviermond verlaat. Hier, dat is in Venetië, de waterstad waar ik twee weken verblijf tijdens de Biënnale. Anders is het dan de vijf vorige keren dat ik hier mijn werk mocht laten zien. Mijn knie maakt het anders en ze doet me aan de man met het looprek denken. Ze doet verschrikkelijk pijn, ze hindert me, ze domineert me. In een stad als Venetië is dat een drama, zeker tijdens de week voor de officiële opening van de Biënnale. Het moment waarop de kunstwereld naar het eiland afzakt; de mensen die professioneel met kunst bezig zijn, de pers, de verzamelaars en investeerders die ervoor zorgen dat de kunstenaar kan blijven vertellen wat er moet verteld worden. Op deze 57ste Biënnale zijn dat verhalen over globalisering en bioculturele diversiteit. Het spook van het antropoceen hangt hier overal, van mijn installatie ‘Protected Paradise’ over Damien Hirsts ‘Treasures from the wreck’ of the unbelievable tot Marie Voigniers ‘Les immobile’s en Shimabuku’s ‘The Snow Monkeys of Texas’. Bruggen over, minstens tien kilometer per dag marcheren, meanderen tussen mensenmassa’s, boot in, boot uit, slepen en sleuren met kunstwerken. Dat is de Biënnale van Venetië voor een kunstenaar. Maar ook het werk van collega’s bekijken, zien en gezien worden, tafelen met vrienden en curatoren, interviews geven, en openingen en feestjes bijwonen. De knie, zo realiseer ik me direct, is een cruciaal gewricht dat iemands hele zijn bepaalt. In een klap voel ik het geluk van een pijnloos bestaan. Het doet me anders kijken naar de mensen rond me die door het leven gegrepen elke dag met hun ongemak of pijn moeten leven.
Kunst en knie. Kunstknie, kniekunst. Niet Dood in Venetië, maar Vast in Venetië. Tijdens het drinken van een doppio kantelde mijn perspectief. Ik bekeek Venetië anders. Quasi-ontoegankelijk is ze voor wie een handicap heeft of pijnpatiënt is. Een eiland dat mensen in een andere categorie dwingt en tot een andere manier van kijken en leven verplicht. Een onbereikbare stad. De kleinste beperking wordt hier een immense handicap. Viva Arte Viva is het motto van de Biënnale. En dat kan een mooie aanzet zijn om na te denken over de manier waarop we dit kunstfestival voor iedereen toegankelijk kunnen maken. Over bruggen, in boten, door de straatjes van het adembenemende Venetië.