“Moordenaar is mijn zoon niet”
Vader van beschuldigde wil assisenvoorzitter aanklagen
“Ik ga u aanklagen”, maakte A. Emre (63), vader van de beschuldigde, met zijn laatste woorden duidelijk dat hij niet gediend was van zijn aanwezigheid op het assisenhof. Voorzitter Daenen, de speurders, allemaal zou hij ze voor het gerecht slepen omdat hij door de politie naar hier was gehaald. “Ik, een ziek man! Ik moet morgen weer chemo krijgen. Voor iemand die mijn zoon niet meer is. Ik weet dat hij en zijn moeder een huurmoordenaar voor mij zochten”, liep de man onophoudelijk af. Dat Hikmet het goed kan uitleggen, heeft hij duidelijk niet van vreemden. Ook al noemen die zich ‘ex-vader’. Met zijn rug ging vader A. naar de beschuldigdenbank zitten. Zoonlief hield het bij een geboeide blik op de grond. Veel liefde is er tussen de twee niet meer verloren. “Ik wil die man die iemand gedood heeft niet meer erkennen als zoon”, begon de 63-jarige met Turkse, Nederlandse én Belgische nationaliteit. Dat hij in Duitsland één jaar in de cel had gezeten, in 1984, vond hij hier niet relevant. “Waarom vragen jullie dat? Ik was onschuldig”, beet hij terug. Zijn asielaanvraag had het nochtans genekt. Dan maar - via een tijdelijke terugkeer naar Turkije - naar Nederland. “Ik ben toen gescheiden van de moeder van Hikmet. Om te trouwen met een oudere dame in Nederland, voor een verblijfsvergunning. Nadat ze gestorven is, ben ik opnieuw gehuwd met mijn ex: zo kon ik mijn gezin vanuit Turkije laten overkomen.”
Werkloosheid
Hij had een uitkering gekregen van Nederland, zijn echtgenote idem. Maar dan volgde er een probleem met de verlenging van de verblijfsvergunning van zijn zonen. “Een advocaat heeft me toen aangeraden om naar België te verhuizen, omdat ik toch de Nederlandse nationaliteit had.” Een Nederlander die verkaste met zijn gezin naar België zou wel kunnen rekenen op gezinshereniging. Waarop vader Emre dus een huis - van 305.000 euro, met een maandelijkse aflossing van 2.200 euro - in Opgrimbie kocht. “Ik wilde een goed leven opbouwen voor mijn kinderen”, omschreef hij. Vader en moeder betaalden met hun uitkering (uit Nederland), de zonen moesten hun deel bijdragen door te werken. “Hikmet moest 600 euro per maand. Hij werkte even maar is dan ontslagen. Via mij heeft hij dan een werkloosheidsuitkering gekregen maar daarna is het allemaal chaos geworden. Ik moest alles gaan betalen… Sinds hij een kind was, heeft Hikmet mij niets dan ellende bezorgd.” Het fysiek geweld thuis ontkende de man categoriek. Een ‘pedagogische tik’ hooguit. En ja, misschien ook wel die asbak op het hoofd van zijn vrouw. Waarom durfden zijn zonen vertellen dat hij agressief was? Evenmin relevant hier. Nog meer redenen om ze allemaal aan te klagen…
Klusjes
Hikmet hoorde het smalend aan. Ieder zijn versie. De verdediging vond in elk geval heil in de reconstructie. De voorbije dagen is vaker ontkracht dat Wies Emre zou ingehuurd hebben voor klusjes. “Maar kon hij u niet heel gedecideerd tonen waar er gebreken waren in de woning?”, vroeg meester Steve Geerdens aan de onderzoeksrechter. “Inderdaad, hij ging meteen naar de veranda, naar de loshangende douchestang, de tegel met vochtproblemen,…”, gaf die toe, gevolgd door de bevestigende beelden. Vandaag starten de pleidooien.