Laat ons een boom
Ik heb nog les gehad van Ludo Sannen. Die man is, volgens Wikipedia, één van de pioniers van de politieke groene beweging in Limburg. Ik kan het geloven. Zijn politieke carrière ziet er indrukwekkend uit: van gemeenteraadslid en schepen in Ham tot Vlaams parlementslid, senator, fractieleider, ja zelfs Vlaams minister. Maar voor al die hoge functies gaf hij dus les. En ook al is het ongeveer een kwarteeuw geleden dat ik bij hem in de klas zat, toch kan ik me hem nog goed herinneren. Vooral dan door die ene uitspraak. “Een boom”, zo beweerde onze docent, “hoort gemeenschappelijk bezit te zijn.”
Ik was het daar niet mee eens. Toen niet en nu niet. Met zo’n mening bereik je immers exact het tegenovergestelde van wat we allemaal willen. Wat we dan willen? Toch wat Louis Neefs zaliger al in 1970 zong? Laat ons een bloem en wat gras dat nog groen is. Laat ons een boom en het zicht op de zee. Door het planten van bomen te ontmoedigen bereik je dat nobele doel niet. En je ontmoedigt het planten van bomen wel degelijk als je dreigt met onteigening en soortgelijke strafmaatregelen.
Ik was dan ook boos, deze week, toen ik hoorde dat heel wat Vlamingen, maar vooral mensen uit de provincies Antwerpen en Limburg, hun bouwgrond zien devalueren tot bosgrond. Door een maatregel van de Vlaamse overheid worden ze onteigend zonder compensatie. Vreugde ten huize van Ludo Sannen, allicht. Maar voor mij staat zo’n maatregel gelijk met diefstal. En dat maakt me kwaad, ook al ben ik zelf financieel niet getroffen door de maatregel. Maar ik voel me nu wel een dief.
Weet je dat er ook nogal wat mensen zijn die bomen aangeplant hebben op een bouwgrond? Ze doen dat omdat ze de bouwgrond toch niet meteen willen bebouwen: hij is bestemd voor de kinderen of de kleinkinderen. Zulke mensen hebben nu terecht schrik. Als ze verstandig zijn zullen ze niet te lang wachten om een kapvergunning aan te vragen. Liever snel betalen en kappen vooraleer het niet meer mag. Het gevolg: minder bomen en veel minder mensen die nog het initiatief nemen om te planten. Zo’n beleid is desastreus. Zou het tegenovergesteld signaal niet veel beter zijn? Als we nu eens iedereen die zijn landbouwgrond of bouwgrond wil volplanten met bomen de onomkeerbare garantie geven dat hij die bomen altijd weer mag kappen? Die rechtszekerheid kan een aanzet zijn om in Vlaanderen vele duizenden hectaren bos te creëren. De overgrote meerderheid daarvan zal trouwens nooit gekapt worden. Het lijkt me de moeite om daar heel snel een boompje over op te zetten. Het milieu en de volksgezondheid zullen er wel bij varen!