De papegaai praat niet meer
Filottrano nog steeds in tranen, 25 dagen na de dood van hun Michele Scarponi
Filottrano. Spreek er tegen een local de naam Michele Scarponi uit en het geanimeerde gesticuleer maakt plaats voor tranen. 25 dagen na het fatale verkeersongeval van de Astana-renner is het nog steeds aanschuiven aan zijn graftombe. Ook papegaai Franky, Scarponi’s trouwe metgezel op training, rouwt. Ze is al zes dagen op de dool. “Hij had geen schijn van kans, ragazzo (jongeman, nvdr.). Kijk: hier reed die camionette naar boven. En daar kwam Michele aangefietst. De klap was oorverdovend.” Maurizio tast naar zijn stoffen zakdoek. De zestiger met een strohoed wil niet veel kwijt over het fatale accident.
Vier bloemstukken en vijf kaarsen staan er op het muurtje op de plaats waar de Astana-renner op zaterdagochtend 22 april het leven liet. Tijdens elke Giro-rit passeren we tientallen spandoeken of opschriften met ‘Sempre con noi, Michele’ (voor altijd bij ons, nvdr.) op de straten. Maar in het dorp waar hij woonde, stierf en werd begraven, is de verering sober.
Vlieg, Franky
Drukker is het op het kerkhof. Aan de grafkapel van de familie Scarponi staan vier mensen aan te schuiven om een laatste groet te brengen. “Dat zo’n vriendelijke man nu al naast zijn grootvaders ligt. Zo triest”, zegt Simona. Ze is verantwoordelijke voor de orde en netheid van de rustplaats van Filottrano.
De tombe van de Scarponi’s is fraai aangekleed. Er hangt een truitje van Astana, enkele foto’s van Scarponi’s laatste zege – zes dagen voor zijn dood – en een tiental brieven. Eén tekst springt in het oog. Hij is geschreven door Marco, de broer van Michele, en heeft als titel: ‘Vlieg, Franky’. In de brief roept Marco Franky op om naar Michele in de hemel te vliegen: “Vlieg, Franky, en neem wat zonnestralen mee om mijn mama weer vrolijk te maken. Vlieg, Franky, en neem de hoed en bril van mijn vader mee zodat hij opnieuw naar de koers kan kijken. Vlieg, Franky, en breng bloemen mee voor zijn kinderen en weduwe.” Halfweg het voorlezen van de brief stopt Simona. Ze snottert. “Vergeef mij. Het overlijden van Michele ligt nog veel te vers in het geheugen.”
Een uur later opnieuw gesnik. Deze keer van Antonietta. We zitten aan de keukentafel van de familie Luchetta. Ook dochter Martina en zoon Giacomo nemen een koffiepauze. Maar het bekendste familielid is niet aanwezig: Franky Luchetta, de blauwgele ara van Giacomo. De papegaai uit de brief van Marco. Franky is de bekendste inwoner van het arendsnest in de Marche. Op Facebook heeft ze 5.000 vrienden. Maar nog populairder zijn de filmpjes waarop ze op de schouder van Michele of zelfs op het stuur van zijn fiets zit. Meer dan honderdduizend keer werden de fragmenten intussen bekeken. “De vriendschap tussen die twee begon in 2014”, vertelt Giacomo. “Michele passeerde vaak in onze straat tijdens een trainingstocht. Ik herinner mij nog goed hoe hij riep dat die vogel moest stoppen met hem lastig te vallen.” Franky houdt van fietsers. Maar die liefde is niet altijd wederzijds. “Sommige fietsers zijn bang dat Franky hen zal doen vallen. Dat was Michele ook, maar na enkele keren vond hij het leuk dat een papegaai hem gezelschap hield. De laatste maanden waren ze onafscheidelijk.”
Vandaag is Franky niet thuis. “We hebben haar al zes dagen niet meer gezien”, zucht Giacomo. “Eergisteren kregen we een foto doorgestuurd waarop ze toeschouwer was op een voetbalmatch. Franky is een sociale, net zoals Michele.” Of beter: was. Sinds de dood van Michele is ze veranderd. Op de begrafenis waren meer dan 5.000 mensen. “Franky was er niet. Normaal was dat voor haar een topdag geweest.”
Eerbetoon op Mortirolo
De familie Luchetta wil het niet luidop zeggen, maar ze hebben de indruk dat Franky beseft dat haar fiestmaatje er niet meer is. “Sinds Michele er niet meer is, praat ze niet meer. Ook fluiten doet ze nog nauwelijks. Twee dagen na zijn overlijden heeft ze een hele dag op de plaats van het ongeval gezeten. En toen de tweeling van Michele voor het eerst weer naar school ging, zat Franky hen op te wachten. Dat kan toch geen toeval zijn?” Waar Franky nu is, weet Giacomo niet. “Ik hoop dat ze snel terugkomt. Dinsdag rijdt het Giro-peloton over de Mortirolo. Ik wil haar meenemen naar daar. Het zou een passend eerbetoon zijn aan Michele. Hij had het ook plezant gevonden.”