Oase aan het spoor

bewoners te hebben. Elke week verandert er iets in de tuin. Er komt een mooi hek bij. Een vrolijk gevormd kippenren. Of een boompje. Voor mij zijn het pure wonderen. Plots staan ze er, temidden van de grijze vlakte. Kleurrijke woestijnbloemen vol hoop. Want als er iets spreekt van hoop, dan is het dit: dor land vruchtbaar maken. Een spatje kleur geven aan een immense grijsheid. Dat gebeurt hier, en elke week mag ik er getuige van zijn. Eén week merkte ik een nieuwe kippenwoonst op. Geen gewoon grijs hok, maar een prachtig rood en wit geschilderd huisje. Totaal misplaatst op deze plek. Maar net daarom nog prachtiger. Een andere week zag ik de man des huizes een heel charmant bouwsel vol plantenpotjes in gebruik nemen. Ik bewonder die man, en ik kijk op mijn weg terug, telkens al van ver uit of hij weer aan de slag is. Of hij weer iets moois aan het maken is. En dat uitkijken naar, en telkens ook werkelijk iets nieuws te zien krijgen: daar word ik nu eens echt gelukkig van! Vorige week had ik eindelijk de moed om halt te houden en de man te feliciteren met de manier waarop hij hier een klein paradijsje aan het maken is. Ik stopte, keek nog eens goed, en toen zag ik het. Het is dezelfde man die ik hier telkens op zijn fiets zie, op mijn heenweg. De bonkige ruigaard met de zonnebril. Hij is het die deze oase van schattige schoonheid bij elkaar klust. Ik glimlach en steek mijn duim op. “Dankjewel!” zeg ik. En ik meen het. “Ik word altijd blij als ik jouw tuin zie!”