“Voetbal is mijn leven”
Jean Houben (82) uit Lanaken is de oudste ref van België
Dat er op het fluiten van voetbalmatchen geen leeftijd staat, bewijst Jean Houben. De 82-jarige (!) Lanakenaar is niet alleen de nestor van alle Limburgse refs, hij is zelfs de oudste scheidsrechter van het land. “Waarom ik dit nog doe? Simpel: voetbal betekent alles in mijn leven”, reageert Houben. Iets minder dan een kwart (23,2%) van alle Limburgse refs is ouder dan 55, zo blijkt uit onze rondvraag. Maar met zijn 82 jaar spant Jean Houben de kroon. ”Ik fluit nu al 52 jaar”, gaat de Kesseltenaar terug in de tijd. “Op mijn dertigste heb ik mijn eerste match op gang gefloten. Ik moet wel zeggen dat ik tien jaar op non-actief heb gestaan, maar gelukkig is er het arrest- Pieter Vandevenne (Vandevenne won een geschil tegen de Belgische Voetbalbond over de leeftijdsgrens, nvdr) geweest, zodat ik op mijn zeventigste aan mijn tweede carrière ben begonnen. Waarom ik het nog doe? Simpel. Voetbal betekent alles in mijn leven. Ik heb tot mijn dertigste bij Uikhoven gevoetbald en ben toen verhuisd naar Kesselt. Omdat het moeilijke verplaatsingen waren van Kesselt naar Uikhoven, transfers in 1965 een beetje uit den boze waren én ik de band met het voetbal niet wilde verliezen, heb ik voor een functie als scheidsrechter gekozen. Dat sprak me meteen enorm aan. Ik heb alles gefloten, van preminiemen over dameswedstrijden tot matchen van de eerste ploegen. Ik had zelfs de indruk dat ik destijds de moeilijkste matchen in eerste of tweede provinciale moest opknappen. In heel mijn loopbaan - en ik denk toch dat ik in totaal aan een 2.000-tal
Jean HOUBEN wedstrijden zit - ben ik vier keer voor de Groene Tafel moeten verschijnen om een rode kaart te verklaren. Daar ga ik het ook bij houden, denk ik”, lacht Houben. Toch denkt de Lanakenaar nog niet aan stoppen. “De spelregels? In mijn ogen is er in al die tijd niet veel veranderd. Op mijn leeftijd leer ik nog altijd bij, want ik volg jaarlijks de drie verplichte cursussen. Van mij mogen het er vijf zijn. Wie die niet volgt, is trouwens geen goede scheidsrechter. Ik ga niet zeggen dat ik een held op het vlak van de computer ben, maar zo moeilijk is het digitaal ingeven van wedstrijdbladen nu ook weer niet. In ieder geval is het beter dan destijds die feuille in te vullen. Ik herinner me nog goed hoe iemand plots de deur van de kleedkamer opende en het roze blad in een emmer water waaide, die klaarstond om me ermee te wassen.” “En de conditietests? Voor de verzekering moet ik jaarlijks op controle in het ziekenhuis. Ze plakken dan van alles op mijn lijf en de dokter laat me dan wat fietsen en lopen op een band. Achteraf steekt hij zijn duim omhoog en zegt Doordoen. Als hij me niet goed voor de dienst bevindt, dan stop ik ermee. Om mijn fysieke conditie te onderhouden, ga ik vijfmaal per week 20 à 30 km fietsen en voer ik dagelijks op de koer van mijn huis vóór het ontbijt turnoefeningen uit. En elke maandag ga ik anderhalf uur wandelen.”
“Mijn manier van fluiten? Ik probeer geen dictator op het veld te zijn. Als ik iets hoor of zie, ga ik er niet altijd dadelijk op in. Dan verergert alles. Ik laat altijd eerst bekoelen, maar staar ondertussen de zondaar wel heel boos aan. Iets later spreek ik hem dan aan om te vragen of dat nu echt nodig was. Telkens krijg ik dan een reactie Sorry scheids, je hebt gelijk. Mijn leuze is: vrienden heb je, maar vijanden kan je krijgen.” Houben leidde afgelopen seizoen voornamelijk U17-wedstrijden en enkele dameswedstrijden. “De reacties zijn positief, ik ontvang geen reclamaties. Dus blijf ik doordoen. Wat mijn vrouw ervan vindt? Zij heeft er altijd begrip voor gehad dat voetbal alles voor mij betekent en heeft zich veel ontzegd. Hoewel ze het de laatste tijd een beetje vervelend begint te vinden. Met die zondagvoormiddagwedstrijden moet ze soms tot 14u wachten vóór we samen kunnen eten.”
Mijn leuze is: vrienden heb je, maar vijanden kan je krijgen