Kinderarmoede

De Vlaamse regering heeft vrijdag het financiële aspect van de hervorming van de kinderbijslagen definitief goedgekeurd. Die hervorming houdt in dat voor kinderen die vanaf 1 januari 2019 geboren worden een nieuw systeem van toepassing is. Elk kind zal dan gelijk zijn en 160 euro per maand aan kinderbijslag krijgen. Daarbovenop komen zorgtoeslagen voor wezen, voor kinderen met zorgnoden en voor kinderen in de pleegzorg. Ook komen er sociale toeslagen voor gezinnen met een laag inkomen. Tot slot zijn er participatietoeslagen voor ouders die hun kinderen al op jonge leeftijd naar school sturen. Voor kinderen geboren vóór 1 januari 2019 blijft het huidige systeem van toepassing.

De grote vraag die telkens weer opduikt, bij elke stap die de Vlaamse regering zet in dit proces, is of de hervorming zal helpen om de kinderarmoede te bestrijden. Het antwoord is onverkort ja. Een studie van de KU Leuven toont aan dat 16 procent van de gezinnen die met het huidige systeem van kinderbijslagen onder de armoedegrens zitten, met het nieuwe systeem boven de armoedegrens uitkomen. Dat is een stap vooruit. Maar is het ook voldoende? Neen. Enkel de toekomst is van belang. Het verleden kan men niet meer veranderen. Toch is het soms zinvol om ook eens achterom te kijken. En dan kunnen we enkel vaststellen dat onze maatschappij er in haar geheel op vooruit is gegaan. Maar dat het aantal mensen onder de armoedegrens rond de 12 procent blijft schommelen. Dat is onaanvaardbaar in de wetenschap dat Vlaanderen een van de rijkste regio’s in Europa blijft. Met een coherent en volgehouden beleid moet het mogelijk zijn om dit terug te dringen.

De kinderbijslagen kunnen daarbij een middel zijn. Maar ze kunnen dat niet alleen. Omdat kinderbijslagen ook bedoeld zijn om de opvoedingskosten van kinderen voor een deel te dekken. Los van het gezin waarin het kind opgroeit; omdat we uitgaan van het principe dat alle kinderen gelijk zijn. Naast kinderbijslagen moeten we dus ook kijken naar andere instrumenten zoals (sociale) huisvesting, schoolkosten, studietoelagen en abonnementen op het openbaar vervoer. En naar de fiscale aftrek van kinderen ten laste. In principe is dit laatste het meest gemakkelijke en het meest correcte omdat men dan ook rekening kan houden met de financiele draagkracht van de gezinnen. Anders gezegd, we moeten komen tot een globale discussie over kinderarmoede en een globale aanpak van het probleem. Nu blijven we in partijpolitieke discussies steken die de gezinnen geen stap vooruithelpen.

Kinderarmoede kan men niet bestrijden met de kinderbijslagen alleen. Dat kan enkel met een coherente en volgehouden inspanning. De eeuwige discussies over het kindergeld zijn slechts voor de politieke galerij