“Ook met NIP-test had ik mijn kind gehouden”
Ilse Baeten (40), mama van Mathias (8)
DIEPENBEEK - Acht jaar geleden beviel Ilse Baeten (40) uit Diepenbeek van zoontje Mathias. Op het eerste zicht leek Mathias kerngezond, maar na zes dagen bleek hij te lijden aan het downsyndroom. Het nieuws kwam bij Ilse, die zelf doof is, bijzonder hard aan. “Maar na twee dagen heb ik de knop helemaal omgedraaid”, zegt ze. Een gratis NIP-test vindt ze goed. “Al zou ik mijn kind ook na een positieve NIP-test gehouden hebben. Mathias is zo’n fantastische, vrolijke jongen.”
In de tuin van Ilse Baeten in Diepenbeek loopt Mathias vrolijk bellen te blazen. “Mathias lacht altijd. Hij is een heel gelukkig kind”, vertelt Ilse Baeten, die doof is, met de hulp van een tolk. Ruim acht jaar geleden raakte Ilse in verwachting van Mathias. “Die zwangerschap verliep eigenlijk heel vlot. Niets wees erop dat er een probleem zou zijn met Mathias. Zijn hartje was in orde en ook de nekplooimeting viel binnen de normale waarden.” Ook bij de geboorte van Mathias leek hij in eerste instantie gezond. “Hij moest wel vaak braken, hij had geelzucht en geen stoelgang, maar dat zou allemaal wel in orde komen.” Maar zes dagen na de geboorte bleek dat er toch een probleem was. “Na bloedonderzoek kregen we plots de diagnose van het syndroom van down. Dat kwam heel hard aan. Twee dagen ben ik van de kaart geweest, maar dan heb ik de knop helemaal omgedraaid. Achteraf gezien waren er vlak na de geboorte toch al een aantal signalen die wezen in de richting van het downsyndroom. Maar wellicht wilde ik die toen nog niet zien.”
Pijn
Toen Ilse zwanger was van Mathias, was er in ons land nog geen sprake van een NIPtest. “Moest de test toen al bestaan hebben, had ik die wellicht ook laten uitvoeren”, zegt Ilse. “Op het moment dat ik zwanger raakte, was ik 32 jaar en dus niet meer zo heel jong.” Met een NIP-test had Ilse tijdens de zwangerschap geweten dat ze in verwachting was van een kind met het downsyndroom. “Hoe ik dan gereageerd zou hebben? Heel moeilijke vraag. Maar ik zou mijn kind toch gehouden hebben. Mathias is zo’n fantastisch, vrolijke jongen. We lachen samen heel veel en zijn twee handen op één buik. Een echt topteam.” Vier jaar geleden raakte Ilse opnieuw zwanger. Maar opnieuw bleek er een probleem. “Op twaalf weken bleek dat ik een kindje droeg dat geen rechterbeen had. Ik kreeg twee weken bedenktijd om te beslissen of ik het kindje zou houden. Uiteindelijk heb ik toen toch besloten om de zwangerschap af te breken. Ik heb het gedaan omdat ik als alleenstaande moeder met zelf een handicap niet twee kinderen met een beperking kan grootbrengen. Al heeft die beslissing mij toen heel veel pijn gedaan.”