“Waarom zou ik niet mikken op de Spelen van 2020 in Tokio?”
Mathieu van der Poel overweegt overstap naar de weg minstens een jaar uit te stellen door topprestaties op mountainbike
Mathieu van der Poel heeft een probleem. Meer bepaald: een kanjer van een luxeprobleem. Tot vorige week ging hij ervan uit dat hij vanaf 2019 meer en meer zijn kans zou wagen op de weg. Ook in het voorjaar. Maar na afgelopen zondag en zijn topprestatie in de wereldbeker mountainbike wenkt een heel andere carrièreplanning. “Waarom zou ik niet voluit mikken op de Spelen in Tokio?”, zegt hij. Vier dagen, meer had Van der Poel niet nodig om ons vorige week nog even te laten zien dat hij werkelijk alles kan. Veldrijden, dat wist u al. Maar vervolgens won hij zonder veel specifieke voorbereiding een rit in de Ronde van België. Om nadien onmiddellijk door te reizen naar de Wereldbeker mountainbike in Albstadt en daar in het gezelschap van de absolute wereldtop tweede te worden.
Heb je ook jezelf verbaasd?
“Niet in de Ronde van België. Op de weg heb ik eerder al gelijkaardige dingen laten zien. Dan heb ik mezelf meer verbaasd met die tweede plek in Albstadt. Ik wist totaal niet wat ik moest verwachten van zo’n Wereldbeker mountainbike. Om dan meteen op het allerhoogste niveau met de besten mee te rijden, dat is wel leuk. Het is toch veel klimmen, en echt van de lichtsten ben ik niet.”
Het verhaal wil dat je het mountainbiken er dit seizoen vooral bijpakt omdat je in je maag zit met wat je vorig jaar is overkomen.
“Klopt. Toen hoopte ik stiekem ook op de Spelen en dat is een redelijke mislukking geworden. Ik heb toen een heel jaar onder mijn niveau gereden. Wat heel frustrerend was. Want dat had louter met mijn knieprobleem te maken. Daarom wilde ik het dit jaar absoluut opnieuw proberen. Ik was erop gebrand om te tonen dat ik ook in die discipline kan meespelen.”
Je doet relatief luchtig over de ritzege in de Ronde van België. Maar intussen zijn er gerenommeerde wegrenners, die al jaren wachten op een eerste zege…
“Terwijl dit voor mij pas mijn tweede wegwedstrijd van het seizoen was en ik meteen kon winnen… Ik sta daar niet zo bij stil. Maar misschien is het inderdaad wel straf dat mijn vorm al zo goed is. Daaraan zie je dat het mountainbiken nog niet zo’n slecht idee is. Je raakt er enorm van in conditie. Maar ik doe gewoon wat ik graag doe, en dat doe ik zo goed mogelijk. Of dat nu in het veld, op de weg of op de mountainbike is.”
Zegt de renner die twee jaar geleden nog bij zijn pa kwam klagen tijdens de Ronde van België: “Ze lachen ons uit omdat wij maar crosserkes zijn.”
(grijnst) “Dat is helemaal voorbij. Vroeger werden we nog wel eens vies bekeken. Nu krijgen we respect. Er wordt minder geroepen naar ons en als we met onze ploeg naar voren willen rijden, laten ze ons er nu wel tussen. Wat ook dankzij de prestaties van Wout van Aert is. De wegrenners weten intussen dat wij niet zomaar wat komen meerijden.”
Ook al klaagde je in het verleden wel eens dat je het wegwielrennen saai vindt.
“Saai is veel gezegd. Maar het is wel zo: zelfs in die rit die ik win, rij je de eerste 140 kilometer op het gemakske in groep. Dan gebeurt er bijzonder weinig. Als je dat vergelijkt met het mountainbiken: de intensiteit van bij het begin, de afwisseling, het klimmen… Dat is plezanter.”
Weet jij intussen nog welke fiets je ’s ochtends uit je garage moet halen: wegfiets, crossfiets of toch maar de mountainbike?
(lacht) “In Kapellen is het zo vlak als wat. Veel mountainbiketraining zit er daar niet in. Daarvoor ga ik naar de Ardennen. Maar qua programma is het zoeken en puzzelen om alles in mekaar te passen. Een voorbeeld: Eind deze maand valt het Nederlands kampioenschap op de weg samen met het WK marathon. Dan moet ik kiezen. Geen NK dus voor mij. Net zoals ik in september misschien graag het WK op de weg had gereden. Maar dat valt dan weer samen met de veldritten in de VS. En daar wil ik dit jaar absoluut bij zijn. Dat is soms vervelend.”
En dan laat je je leiden door…
“… Wat ik het liefst doe. Plus: ik moet kijken naar de belangen van mijn ploeg. In eerste instantie word ik nog altijd betaald om in de winter te presteren. Veldrijden blijft de prioriteit.”
Mathieu VAN DER POEL
Ook al geeft zelfs je ploegleider Christoph Roodhooft toe dat het mountainbiken internationaal meer uitstraling heeft?
“Dat zeggen ze in de mountainbikewereld ook. Het is bovendien een wereld waar minder druk is en iedereen heel ontspannen met mekaar omgaat. Dat bevalt mij wel. Anderzijds: internationaal mag het mountainbiken dan groter zijn dan het veldrijden, in België en Nederland geldt dat helemaal niet. Dat speelt ook mee.”
In het verleden zei je altijd dat je in 2019 voluit je kans op de weg zou wagen. Is dat veranderd na de voorbije week?
“Misschien wel. Die tweede plek in Albstadt heeft mij doen nadenken. Misschien moet ik eerst voluit mikken op het mountainbiken op de Olympische Spelen in Tokio om dan pas na 2020 echt over te stappen naar de weg. Ik ben er nog niet uit. Maar dat speelt wel door mijn hoofd. Zo’n Spelen zijn toch iets bijzonders. Dat zou ik graag eens meemaken.”
Terwijl je ploeg Beobank-Corendon er nu aan denkt om de stap van continentale naar procontinentale ploeg te zetten, net om je sneller aan grotere wegwedstrijden te kunnen laten deelnemen.
“Die plannen liggen nog altijd op tafel. Dat ligt ook aan de keuze die ik nu moet maken. Als ik voor de Spelen in Tokio ga, heeft het niet veel zin om procontinentaal te worden.”
Nog een optie: vertrekken bij Beobank-Corendon en onmiddellijk de overstap naar een WorldTourploeg maken. Na de voorbije week zal het je niet aan interesse ontbreken.
“Die belangstelling is er altijd geweest. Maar ik heb nog een contract tot 2020 bij Beobank en in normale omstandigheden doe ik dat ook uit. Ik zie niet in waarom ik zou vertrekken.”
Van Aert gaat volgend jaar een eerste keer voor een volledig Vlaams voorjaar op de weg. Dat prikkelt, niet?
“Een beetje wel. Dat geef ik toe. Ook omdat de klassiekers mij veel meer zeggen dan pakweg een grote Ronde. Zo’n Giro, pfff, ik zal er niet direct drie weken naar kijken. Maar een eendagswedstrijd, waar vanaf de start dikwijls vol gekoerst wordt, dat vind ik wel iets hebben. Maar opnieuw: je kan niet alles doen. Een veldritseizoen, een Vlaams voorjaar en mountainbiken: dat zou wat veel van het goede zijn.”
Zo’n Olympische Spelen zijn toch iets bijzonders. Dat zou ik graag eens meemaken.
Zelfs voor Mathieu van der Poel?
(lacht) “Zeker voor Mathieu van der Poel.”