Onverschrokken onderhandelaar met indrukwekkend netwerk
Vijf jaar na zijn mislukte toetreding tot Anderlecht, keert Luciano D’Onofrio terug in het Belgische voetbal. Want ook al gedijt hij het best in de schaduw, de mijnwerkerszoon met negen levens snakt ook op zijn 61ste nog naar publieke erkenning. Bij Antwerp wil D’Onofrio nog één keer bewijzen dat hij de strafste Belgische voetballeider van zijn generatie is. Een zeldzaam moment was het gisteren in de Bosuil: Luciano D’Onofrio op een persconferentie. Zijn reputatie in het voetbal is al even legendarisch als zijn afkeer van de media. Maar zijn verlangen om gewaardeerd te worden door een breed publiek, bracht hem op een dinsdagmiddag naar een bijgebouw aan de Bosuil. Voor een comeback die vriend en vijand met verstomming sloeg.
Na zijn gedwongen vertrek bij Standard in 2011 hoopte D’Onofrio op een doorstart bij Anderlecht. Luciano moest zijn geliefde Luik verlaten omdat hoofdaandeelhoudster Margarita Louis-Dreyfus, de weduwe van zijn overleden vriend Robert Louis-Dreyfus, de club verkocht aan de financieel veel sterkere Roland Duchâtelet. D’Onofrio ging aankloppen bij de gewezen rivaal om sportieve revanche te nemen. Ondanks zijn goede band met voorzitter Roger Vanden Stock mislukte de paringsdans. De raad van bestuur van Anderlecht stelde zijn veto op basis van zijn bewogen verleden.
Le petit D’Ono
Want bewogen is zijn leven in het voetbal wel. Le petit D’Ono zoals D’Onofrio door Robert Waseige werd genoemd, werd in 1955 geboren in Castelforte, in de buurt van Rome. Op zijn derde verhuisde de familie naar Luik, waar zijn vader in de mijnen ging werken. Lucien had niet veel trek in school en waagde zich aan een carrière als voetballer. In 1980 speelde hij één jaar onder Waseige bij Winterslag in eerste klasse. Hij trok ook naar de VS, waar hij geld schepte bij de Houston Hurricanes. Maar het was pas toen hij op zijn 28ste wegens een beenbreuk moest stoppen met voetbal, dat hij zich begon te concentreren op zaken doen. D’Onofrio zat op dat moment in Portugal en leerde de stiel bij FC Porto, waar hij snel opklom tot manager.
Als discrete, maar onverschrokken onderhandelaar was zijn reredder, putatie al snel in heel Europa bekend. Hij werd onafhankelijk spelersmakelaar en bouwde een indrukwekkend netwerk op. D’Onofrio regelde de eerste grote transfer van Zinedine Zidane (van Bordeaux naar Juventus in 1996) en die van Thierry Henry (van Monaco naar Juventus).
Bedenkelijke methoden
Hoe spectaculair zijn resultaten waren, zo bedenkelijk waren zijn methoden. Op zijn 26ste werd D’Onofrio al aangehouden wegens drugssmokkel. Als spelersmakelaar werd hij veroordeeld wegens fraude, onder meer bij de transfer van Christophe Dugarry naar Marseille. In België wist hij zijn proces af te kopen. Met zijn vergaarde fortuin zou D’Onofrio in 1998 een bijzonder avontuur aanvatten. Met de hulp van zakenvrienden Robert Louis-Dreyfus (Adidas, Marseille), en Reto Stiffler, een hotelmagnaat in Davos, nam hij het financieel zieltogende Standard over. Tomislav Ivic, die hij nog kende van Porto, werd trainer. Op papier was D’Onofrio de maar de Belgische voetbalwereld verdacht hem er al snel van Standard als rangeerstation voor zijn handel in voetballers te gebruiken. Sclessin werd een kweekvijver van jong talent en een afzethaven voor oude vedetten. In 2006 veranderde het beeld. Standard strandde op een zucht van de titel en na de doorbraak van Marouane Fellaini, Steven Defour en Axel Witsel won het de landstitel in 2008 en 2009.
Overlever
De voorbije jaren hield D’Onofrio zich op de achtergrond. Hij wierp zich op als consultant en had invloed in de transfer van Laurent Depoître naar Porto, het Chinese avontuur van Axel Witsel en de licentie van Eupen. Maar zijn naam viel ook in enkele onverkwikkelijke transferdossiers rond TPO, third party ownership.
Al die tijd bleef D’Onofrio hopen op een nieuwe kans als clubleider. Het is de honger naar publieke erkenning die hem opnieuw naar de spotlichten drijft. Op de Bosuil wil le petit D’Ono zijn kunstje van Standard herhalen en nog één keer bewijzen dat hij misschien de strafste Belgische voetballeider van zijn generatie is.