“Ik had niet de intentie langer dan twee jaar te blijven”
BRISBANE/HOESELT - “Niemand anders uit de familie is weggetrokken. Zelfs niet uit Hoeselt.” Het stond niet in de sterren geschreven dat Isabelle Jans al 7 jaar aan het andere eind van de wereld zou wonen. Meer bepaald in Brisbane, de hoofdstad van de Australische deelstaat Queensland. Haar verhaal is een zoveelste variant op de eeuwige liefde. Al was het geen makkelijke keuze tussen Hoeselt en down
under. “Ik had gezegd tegen Travis: ‘Ik kom af. Ik probeer. Maar als jij afgestudeerd bent, komen we terug naar België.’ Ik had niet de intentie langer dan twee jaar te blijven. ’t Is anders uitgedraaid.” Het is geen bedrukte stem aan de andere kant van de telefoon. Tegelijk aan de andere kant van de wereld. Isabelle Jans klinkt gelukkig, goedlachs, ontspannen, onbezorgd. Aussie haast. Onnadrukkelijk bevestigt ze het beeld dat we hier in het oude continent hebben van dat jonge werelddeel in het zuiden. “Ik heb nu wel een Australische identiteitskaart, maar alleen maar omdat België de dubbele nationaliteit toelaat. Anders was ik hoe dan ook een Belgische gebleven.”
Dilemma
Al geeft Isabelle zonder omwegen toe dat de beslissende jaren van haar relatie, die tussen 2007 en 2010, geen makkelijke jaren waren. “De meest stressvolle van ons leven”, zegt ze. Aan de ene kant, Travis O’Brien, een jonge Australiër met Ierse roots die met een working holiday- visum van 1 jaar zijn broer in Mopertingen vervoegt die daar toen met zijn partner leefde. Waarna Travis Isabelle ontmoet, de liefde volgt én een visumverlenging aanvraagt om dicht bij dat lief te kunnen blijven. Maar dan in Maastricht, omdat het in België administratief niet meer kan. Dan slaat de financiële crisis toe en het besef dat hier werk vinden niet zal lukken zonder bijkomend diploma. Onduidelijke en tegenstrijdige bureaucratie, al even starre onderwijsregels en het overheersende gevoel bij beiden dat hij niet welkom is in België leiden uiteindelijk tot het inzicht dat hij terug naar Australië moet om te studeren.
Aan de andere kant, haar honkvaste familie die dochterlief en Travis liever hier ziet blijven, maar ook de vrienden, de kennissen, de collega’s, de goegemeente, kortom de ‘Belgische’ mentaliteit. Boodschap: “Dat gaat nooit lukken.” Nu vertelt Isabelle: “Als ik naar mijn intuïtie had geluisterd, had ik meteen ja gezegd. Toen ik thuis zei dat ik erover nadacht om mee te gaan met Travis, kwam dat toch vrij dramatisch aan. Al lokte Australië wel. Maar als het zover is, zijn denken en doen plots twee heel verschillende dingen. Als ik niet meeging, betekende dat het einde van ons als koppel. Als ik wel meeging, was er de onzekerheid over wat me daar te wachten stond.”
En?
“‘Als ik het niet doe’, dacht ik, ‘zou ik mij later allicht afvragen: wat als? Misschien zal ik spijt hebben.’ Zo ben ik in februari 2010, vijf maanden na Travis, naar Brisbane gereisd. Onder de voorwaarde: Ik kom af, ik probeer, maar zo-
Jullie hebben vorig jaar ook een woning gekocht?
“Ja. Eerst hebben we gewoond bij de ouders van Travis. Daarna hebben we een tijd een appartement gehuurd. Nu wonen we in Brighton op 1 km van de oceaan. Het is een voorstad van Brisbane, op 17 km van het centrum. Van nature je afgestudeerd bent, komen we terug. Het is anders uitgedraaid.” ( lacht)
Wanneer is dat in uw hoofd beginnen kantelen?
“Dat heeft toch twee-drie jaar geduurd. Onder meer ook dankzij een nieuwe baas op het werk. In 2016 heb ik het helemaal voor mezelf kunnen toegeven: ‘Ik wil hier blijven, ik zit hier goed.’ Al zijn we ernstig bezig geweest om terug te keren. Ik had zelfs prijzen van containers opgevraagd bij verhuisfirma’s. Maar dan was er weer die vraag: ‘Wat zouden we in België hebben?’ Mijn familie uiteraard. Maar ook opnieuw werk zoeken, opnieuw het visum regelen, opnieuw dat administratief sukkelstraatje.”
“En ook: de mentaliteit hier is toch zeer aangenaam. Plus dat gevoel dat de zon hier 300 dagen per jaar schijnt. We zijn hier de afgelopen jaren heel gelukkig geweest.”
Jullie zijn getrouwd in 2016?
“Ja. Eerder uit romantische overwegingen. We waren al tien jaar samen. In België wordt niet meer zo getrouwd, in Australië is dat toch anders. Ik dacht niet dat ik die behoefte had. Tot het moment daar was en hij op zijn ene knie zat. Dat was toch plezanter dan eerst gedacht. ( lacht) Het was geen statement van ‘Hier wil ik nu blijven’. Het is iets van ons. Samen hebben we al zovele watertjes doorgezwommen.” zijn we allebei goeie spaarders. Dan kan je beter iets kopen. Bovendien kwamen mijn ouders voor het huwelijk in oktober naar hier. We moesten hen toch deftig te slapen kunnen leggen.” ( lacht)
Zijn de huizenprijzen vergelijkbaar?
“Toch wel duurder. In België, zeker in Limburg, krijg je meer huis voor je geld. Een gemiddelde woning kost hier snel 600.000 Australische dollar (ruim 400.000 euro, nvdr.).”
Waar werken jullie?
“Allebei in het centrum van Brisdra