“Zoveel geleden, maar toch lacht Elena elke dag”
Keeper Davino Verhulst organiseert benefiet na kanker van zijn dochtertje (2,5)
Op 25 juni zal het exact een jaar geleden zijn dat Elena, het dochtertje van Lokeren-doelman Davino Verhulst en zijn vrouw Nathalie, uit het ziekenhuis ontslagen werd na een loodzware kankerbehandeling die negen maanden geduurd had. Elena, nu tweeënhalf, was amper negen maanden toen de artsen vaststelden dat haar hoofd vol tumoren zat. Zaterdag zamelt Verhulst met een benefietactie aan Heidemeren in Runkelen geld in ten voordele van vzw Komok en Kinderkankerfonds Leuven. 7 oktober 2015. “Ik was aan het trainen met Lokeren”, vertelt Davino Verhulst (29), die voordien in het doel stond bij KRC Genk en STVV. “Plots kwam Willy Reynders (sportief directeur bij Lokeren, nvdr.) me halen: er was iets aan de hand met mijn dochter Elena, die toen negen maanden oud was. Vraag me niet hoe ik het gedaan heb, maar ik ben in veertig minuten van Lokeren naar het ziekenhuis in Diest gereden, ondanks de file. Mijn vrouw vertelde me dat Elena een epilepsieaanval gehad had. Een scan wees uit dat ze hersentumoren had. Onze wereld stortte in.”
Elena werd naar Universitair Ziekenhuis Gasthuisberg in Leuven gebracht. “Het was het begin van een helse rollercoaster”, zegt Verhulst.
“Na een week van onderzoeken onderstond er overdruk in haar hoofd en moest ze geopereerd worden. Uit een biopsie bleek dat Elena aan acute myeloïde leukemie leed, een vorm van bloedkanker die tumoren in de hersenen veroorzaakte. Twee daarvan waren zo groot als een tennisbal, daarnaast waren er heel wat kleintjes.”
Kantje boord
De chemokuren volgden elkaar negen maanden lang op. Het was meermaals kantje boord. Verhulst en zijn vrouw en dochtertje werden zelfs naar huis in Bekkevoort gestuurd om afscheid te nemen, maar Elena gaf niet op.
Intussen bleef haar papa gewoon voetballen. “Het was een bikkelharde tijd. Mijn kind lag op sterven en ik moest vertrekken om te gaan voetballen. Tot 5 minuten voor de match zat ik alleen maar met Elena in mijn hoofd. Maar op het veld draaide ik negentig minuten lang de knop om. En na de match ging ik van de douche rechtstreeks terug naar het ziekenhuis.”
Een nieuwe klap kwam toen Verhulst met zijn club op stage was in Spanje. “Ik kreeg telefoon van mijn vrouw. Er was slecht nieuws. Ik ben meteen op het vliegtuig gestapt. Na een scan bleek dat Elena veel hersenschade had opgelopen. Meer dan 85 procent van haar
Bevalling
Davino Verhulst Doelman Lokeren hersenen is aangetast. De chemo heeft zijn werk gedaan, maar de schade is voor de rest van haar leven.” Op 25 juni 2016 zat de behandeling erop en mocht Elena naar huis. Twee dagen later stond het gezin opnieuw in het ziekenhuis, dit keer voor een bevalling. “Op 27 juni is onze zoon Louis geboren, alsof hij gewacht had. Toen Elena voor het eerst in het ziekenhuis werd opgenomen, wist mijn vrouw zelfs nog niet dat ze zwanger was.”
Het is pijnlijk om te zien hoe Louis, bijna een jaar, zijn zus op sommige vlakken voorbijsnelt. “Elena brabbelt een beetje, maar praten doet ze niet. Ze reageert wel op ons, maar naar een fles wijzen als ze dorst heeft, kan ze bijvoorbeeld niet. Dat maakt dat we haar niet graag bij andere mensen achterlaten, omdat die haar minder goed aanvoelen dan wij. We weten niet of ze ooit naar school zal kunnen, maar ze gaat met Louis naar de opvang en dat doet haar goed.” Elk stapje vooruit in haar ontwikkeling is een overwinning. “De dokters hadden ons gezegd dat ze met zoveel hersenschade nooit iets zou kunnen. Door elke dag intensieve kinesitherapie maakt ze beetje bij beetje vooruitgang en kan ze nu al zelfstandig zitten.”
Na een scan bleek dat Elena veel hersenschade heeft opgelopen. Meer dan 85 procent van haar hersenen is aangetast
Angst
“Waarom moet een kind van negen maanden vechten voor haar leven? Die vraag stellen we ons nog elke dag”, zegt Verhulst. En ook de angst blijft. “Elena moet nog regelmatig op controle. Hoe dichter die afspraak komt, hoe ongeruster we worden. Nu gaat het goed, maar de kans bestaat dat haar kanker terugkomt.” De ziekte van zijn dochtertje heeft hem ook als sportman veranderd. “Ik kan beter relativeren. Wat is er erger dan je kind te zien lijden? Elena is een ongelofelijk sterk kind. Ze heeft zoveel pijn geleden en toch lacht ze elke dag. Dat geeft moed. Voor het voetbal, maar ook voor het leven.”