Onbegrijpelijk

De regionale parlementen - we hebben het dan over het Vlaams, Brussels en Waals Parlement - zijn legislatuurparlementen. Dat betekent dat deze parlementen de volle legislatuur van vijf jaar uitdoen, dat ze niet kunnen ontbonden worden en dat vervroegde verkiezingen niet mogelijk zijn. De regionale regeringen - in dit geval dus de Vlaamse, Brusselse en Waalse regering - kunnen wel vallen en kunnen worden vervangen door een regering met een andere samenstelling. Maar dat kan alleen na een constructieve motie van wantrouwen, wat inhoudt dat er al een politiek akkoord moet zijn over die nieuwe regering.

Voorzitter Benoît Lutgen van het cdH heeft de stekker uit de Brusselse en de Waalse regering getrokken. Hij wil niet meer samen met de PS besturen omdat deze partij achtervolgd wordt door schandalen. Die stralen af op zijn cdH. Gezien de hoger aangehaalde theorie, zou men ervan mogen uitgaan dat Lutgen eerst gesprekken had met zijn collega’s van MR, Défi en Ecolo - waarmee hij de nieuwe regering wil vormen - vóór hij de stekker er effectief uittrok. Maar wat blijkt nu? Lutgen had geen enkel aftastend gesprek, laat staan een akkoord. Hij verwittigde de andere partijen pas vlak vóór zijn persconferentie. Ook PS-voorzitter Elio Di Rupo kreeg toen een telefoontje. Eerlijk gezegd, dit begrijpen we niet. Dat de MR bereid zou zijn om te praten, kon men verwachten. Die partij werd in 2004 door Di Rupo naar de oppositiebanken verwezen en is er sindsdien niet meer vanaf gekomen. Nu is het uur van de wraak aangebroken. Maar ook Défi, het vroegere FDF, en Ecolo zijn nodig om te komen tot een alternatieve meerderheid. Défi in Brussel en Ecolo in Wallonië waar cdH en MR wel een meerderheid van één zetel hebben in de plenaire vergadering, maar geen meerderheid vormen in de commissies. Partijen die weten dat ze wiskundig nodig zijn, kunnen eisen stellen. Iets wat Défi en Ecolo nu uitgebreid doen. En ze stellen daarbij ook nog eens dat ze hun voorwaarden en voorstellen zullen voorleggen aan alle partijen, dus ook aan de PS.

Dit alles maakt dat er op dit ogenblik maar één zekerheid is: we hebben te maken met een politieke crisis die Franstalig België wekenlang in de ban zal houden. En waarvan de afloop totaal onvoorspelbaar is. Men kan zelfs niet uitsluiten dat door de voortvarendheid van voorzitter Benoît Lutgen het de cdH zal zijn die als verliezer uit dit politieke spel komt. En dat de PS uiteindelijk aan de macht blijft.

Dat Benoît Lutgen de stekker uit de Brusselse en Waalse regering trok zonder voorafgaandelijk overleg met de partijen die voor een alternatieve meerderheid kunnen zorgen, is onbegrijpelijk. Daarmee stort hij Franstalig België in een langdurige crisis