Belasting

Hij moet zowat de beste reclame voor De Wroeter zijn, Raymond (47) werkt in de serres in Sint-Lambrechts-Herk, doet de markten in Leuven en is intussen ook conciërge in hun hotel in Gors-Opleeuw. “Ik zou hier nooit meer weg willen. Voordien heb ik een paar interims gedaan, maar ik werd overal vies bekeken.”

HASSELT -

Met 30 graden buiten doen de serres van De Wroeter daar nog makkelijk 10 graden bij. “Geen probleem voor mij, ik doe dit werk graag. Alles eigenlijk: schoffelen, wieden, alle groenten. Alleen de peterselie niet, dat laat ik over aan mensen die dat beter kun- nen”, vertelt de man die op zijn drie jaar in een tehuis werd geplaatst. “Heb ik mijn hele leven gewoond.” Sinds 1989 is hij een van de vaste werkkrachten bij De Wroeter, na teleurstellingen op de gewone arbeidsmarkt. “Ik heb het aan mijn knie, een aangeboren probleem aan mijn achillespees. Maar dat kwam niet goed over bij de mensen. Op mijn laatste werk ben ik echt letterlijk buiten gekeken. Hier kan ik mezelf zijn.”

En toch waren er even weer zenuwen toen hij zijn eerste markt - Sint-Truiden - voor De Wroeter ‘onder de mensen’ ging doen. “Nu ben ik dat helemaal gewend, Leuven doe ik het liefst. Dat is een heel ander cliënteel, in Hasselt zijn ze toch iets sjieker ( lacht). Ik kom wel regelmatig ’s ochtends studenten tegen als ik aan het opzetten ben. Die keren pas huiswaarts, ik begin te werken... Neen, de markt is echt mijn ding. Ik heb er zelfs echte vrienden aan overgehouden, mensen die me op de markt komen zoeken en bij wie ik aan huis op bezoek mag.” En conciërge, dat doet hij er nu ook maar eventjes bij? “Ik ben alleen- staande en zocht een plek om te wonen. Probeer maar eens, overal word je op belast. Hier is het heel rustig om te wonen en tegelijkertijd is er toch altijd het contact met de toeristen. Zo heb ik ’s avonds nog mijn babbeltje.”