Diestenaar ontmoet zoon na 43 jaar “Mijn kleinzoon is naar mij genoemd”
Diestenaar ziet 43 jaar na vertrek uit Congo zijn zoon terug
DIEST - Na 43 jaar is Karl Cortebeeck (65) uit Diest herenigd met zijn Congolese zoon Uzani. Als twintiger had hij een geheime relatie met Uzani’s moeder, maar hij kreeg zijn zoon slechts één keer te zien. Zopas trok Karl naar Congo om Uzani en zijn kleinkinderen te ontmoeten. “De jongste is naar mij genoemd”, lacht Karl (op de foto met kleine Karl op de arm).
43 jaar nadat Karl Cortebeeck (65) zijn zoon Uzani voor de eerste en meteen ook laatste keer zag, hebben de twee elkaar weer ontmoet in Congo. Daar was de Diestenaar destijds als twintiger vrijwilliger bij de paters Salvatorianen, toen hij er een geheime relatie begon met de laatstejaarsstudente Kanon. Nadat zij zwanger raakte, werd hij door de paters overgeplaatst. Drie weken geleden reisde hij voor het eerst terug naar Congo om er zijn zoon en drie kleinkinderen te ontmoeten. “Mijn jongste kleinzoon is zelfs naar mij genoemd”, glundert Karl. Na een verblijf van 18 dagen in Lubumbashi (Congo) is Karl nog maar net weer thuis. Nog niet helemaal bekomen, door enorme vertragingen bij de terugvlucht, maar vooral door de heftige emoties van de voorbije weken. “Het weerzien was een onbeschrijflijk moment”, zegt Karl. “Mijn zoon Uzani begon meteen te wenen en sloot me in de armen. Meer emoties kan je als mens niet voelen, denk ik.” Karl trok in 1972 naar het toenmalige Zaïre, om er twee jaar lang vrijwilligerswerk te doen voor de paters Salvatorianen in Sandao. Hij gaf er les in een school, tot de vonk met de laatstejaarsstudente Kanon Mukamb oversloeg. Die geheime liefde werd ook bezegeld met een zwangerschap, maar dat konden de paters Salvatorianen niet laten gebeuren. De toen 23jarige leraar werd overgeplaatst naar Lubumbashi.
Toch kreeg Karl zijn zoon nog te zien. Eén keer, toen Kanon opeens in Lubumbashi stond met de drie maanden oude Uzani op de arm stond. “De familie zou de jongen nooit aanvaarden als hij zijn vader niet gezien had”, zegt Karl. “Er werd snel een foto van ons gemaakt, en ze waren weer weg.”
Correspondentie
Twintig jaar bleef het stil rond Uzani, tot Karl op 18 februari 1998 een brief ontving van zijn zoon. Het begin van een jarenlange correspondentie, terwijl Karl zijn zoon ook financieel steunde tijdens zijn studies. Angst en het feit dat hij ondertussen ook een gezin heeft in België, hielden de Diestenaar echter lange tijd weg uit Congo. Tot hij drie weken geleden dan toch afreisde.
“Ik ben er fantastisch ontvangen”, vertelt Karl. “Ik kreeg er meerdere keren per dag warm eten, ze hebben een barbecue georganiseerd, ... Uzani had zelfs een kamer speciaal voor mij ingericht, maar die was de eerste dag nog niet klaar. Daarom stond hij erop dat ik in een hotel zou slapen, ook al kostte hem dat 140 dollar voor die ene nacht.” Uzani en zijn vrouw Sylvie zijn dan ook welgesteld. Hij is verantwoordelijke voor de kwaliteit van coltan, een erts, in een Amerikaans bedrijf, zij werkt als accountant. Samen hebben ze drie kinderen: Ariel (10), Hillary (4) en Karl (15 maanden). “Zijn jongste zoon is naar mij genoemd, ja”, glundert Karl. “Ook de ontmoeting met mijn kleinkinderen was heel bijzonder. Toen ze mij zagen, keken ze naar mijn handen, en daarna naar die van hen. Ze zien daar niet elke dag een blanke man. Maar ik had heel wat cadeautjes mee, en daarna was het ijs snel gebroken. Ik wou hen ook zwemlessen geven, maar nadat ik uitgegleden ben aan het zwembad is daar niet veel van in huis gekomen.”
Kanon
Op de laatste dag van zijn verblijf is Karl ook Kanon, zijn toenmalige vriendin, gaan opzoeken. “Omdat ik haar familie niet op mijn dak wilde krijgen, heb ik daar bewust tot dan mee gewacht. Ik kan niet zeggen dat ik nog binding heb met haar, maar uit beleefdheid wilde ik haar toch zien. Ze leefde in een huisje van vier op drie meter, op een betonnen vloer, zonder water of elektriciteit. Ik heb haar financieel gesteund, net zoals Uzani. Van hem krijgt ze elke maand 200 dollar.” Karl is enorm blij dat hij geweest is, maar een tweede trip zit er toch niet meteen aan te komen. “In het land heerst een heel onrustige sfeer. De bevolking is heel gespannen en zit constant op de kap van president Kabila. Maar ik heb absoluut geen spijt dat ik gegaan ben. Uzani begon na enkele dagen nog spontaan te wenen van vreugde. ‘Ik kan me nog altijd niet voorstellen dat ik hier met mijn vader zit’, zei hij dan. Sinds mijn vertrek heeft hij me al elke dag gebeld. De leegte is eindelijk gevuld, voor ons allebei.” X Meer info over het avontuur van Karl in Congo vindt u op zijn blog: www.backtocongo.be